Γράφει ο Κωνσταντίνος Αβράμης
Γιατί μας αφορά και μας ταράζει τόσο πολύ ο απλός καθημερινός λόγος, η πιο προσωπική εξομολόγηση; Σε αυτό το έργο για την αυτοκτονία και την υποβοήθηση της, οι ηθοποιοί (Δημήτρης Μπούρας, Ζωή Ξανθοπούλου) καταθέτουν ό,τι πιο ειλικρινές και πραγματικό διαθέτουν. Καμία προσποίηση, κανένα εφέ, τίποτε το «επικό» ή «ποιητικό» με την κοινή χρήση των όρων. Και αυτό, εδώ, ας διαβαστεί ως κοπλιμέντο. Στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες οι νεκροί συγγραφείς, η ρώσικη δραματουργία και το μεταφρασμένο θέατρο· παντού βρίσκεται κι από μία devised σκηνική σύνθεση· κάθε μικρός performance χώρος παρουσιάζει ένα ρεπερτόριο από τελετουργίες, ετεροτοπίες, χορικές αφηγήσεις, διασκευές, ανασυνθέσεις, παραμύθια, δραματοποιημένη λογοτεχνία, μουσικές δραματουργίες. Στο Κ4 μπορεί κανείς να βρει το αντίθετο: απλό και δυνατό σύγχρονο θέατρο.
Το κείμενο της Ζωής Ξανθοπούλου επιτρέπει την εμβάθυνση μέσα σε ένα σύμπαν πολύ ευαίσθητο, εύθραυστο, προσωπικό. Η υποκριτική εδώ δεν αναδεικνύει τον εαυτό της: καταφέρνει σε στιγμές να γίνει σχεδόν αόρατη, όπως στο σημαντικό ρεαλιστικό σινεμά. Με πολύ προσεγμένη δουλειά σε λεπτομέρειες και καταστάσεις που σε άλλες παραστάσεις εκθέτουν τους ηθοποιούς. Εδώ υπήρξε μια πολύ φροντισμένη προσέγγιση που εστίαζε την προσοχή μας στο βασικό πυρήνα του έργου. Πως μιλάμε σήμερα για την αυτοκτονία; Και όχι με όρους αμλετικούς ή ως μια μεγαλόστομη πολιτική πράξη ή ως ένα μανιφέστο. Ο θάνατος στο «Τζιν Λεμόνι» είναι μια λύτρωση, μια συνειδητή απόφαση που θα προκαλέσει ανείπωτη θλίψη στους οικείους και τους συγγενείς, αλλά που θα ανασηκώσει το βαρύ φορτίο της ζωής. Μέσα σε ένα επινοημένο κόσμο, αληθινοί άνθρωποι με αληθινούς διαλόγους, με αμφιβολίες, φόβους και βάρη που κουβαλάμε όλοι μας και, ίσως, να τα έχουμε σκεφτεί με τις ακριβώς ίδιες λέξεις.