Γράφει η Ελπινίκη Νίνου
Surriento – Ο Κόσμος Ξανά: Όταν η αγάπη αναγεννάται μέσα στην παρα-πραγματικότητα
Στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον, ο Θανάσης Τριαρίδης μας συστήνει έναν κόσμο όπου η αγάπη, η μνήμη και η τεχνολογία συναντιούνται στο όριο της πραγματικότητας — ή μάλλον, της παρα πραγματικότητας. Η παράσταση «Surriento – Ο Κόσμος Ξανά», σε σκηνοθεσία Έφης Μεράβογλου, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, με τους Ιωάννα Πηλιχού και Στέλιο Πετράκη σε δύο ερμηνείες γεμάτες ένταση, ειλικρίνεια και αφοσίωση.
Ο Τριαρίδης κατασκευάζει ένα δραματουργικό σύμπαν όπου η πραγματικότητα και η εικονικότητα συνυπάρχουν, μεταφέροντάς μας σε έναν δυστοπικό κόσμο που έχει χάσει τον άξονά του. Ο χρόνος έχει πάψει να είναι γραμμικός· οι ζωές επαναλαμβάνονται, οι αναμνήσεις διαστρέφονται, και το ερώτημα για το ποιός κρατά το “κλειδί” της ύπαρξης μετατρέπεται σε πυρήνα του έργου.Το Surriento δεν είναι απλώς μια ιστορία αγάπης, αλλά μια φιλοσοφική διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο λόγος του Τριαρίδη είναι πολυεπίπεδος, στοχαστικός αλλά και συγκινησιακά φορτισμένος. Μέσα στην ίδια φράση μπορεί να συναντηθούν το επιστημονικό με το ποιητικό, το τεχνολογικό με το σωματικό, το απελπισμένο με το ελπιδοφόρο.
Οι Ιωάννα Πηλιχού και Στέλιος Πετράκης παραδίδουν δύο ερμηνείες που δεν επιχειρούν να εντυπωσιάσουν, αλλά να κατοικήσουν τους χαρακτήρες. Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, τα βασικά χαρακτηριστικά τους αποκαλύπτονται με τέτοια καθαρότητα που ο θεατής αισθάνεται πως τους “γνωρίζει” ήδη — και όμως, οι αντιδράσεις τους διαρκώς εκπλήσσουν. Αυτή η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην αναγνωσιμότητα και την ανατροπή είναι που κάνει το έργο τόσο ζωντανό. Η σκηνική τους χημεία είναι αδιαμφισβήτητη. Οι διάλογοι τους έχουν ρυθμό, σιωπές, και
μια αίσθηση εσωτερικής ακρόασης. Η κάθε παύση μοιάζει να κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο συναισθημάτων, μια μικρή έκρηξη σκέψης. Η υποκριτική τους δεν είναι θεατρική επίδειξη· είναι ειλικρινής ενσάρκωση. Η σκηνοθετική ματιά της Έφης Μεράβογλου μετατρέπει το φιλοσοφικό υλικό του Τριαρίδη σε μια θεατρική εμπειρία που κινείται ανάμεσα στο αφηρημένο και το απτό. Χωρίς περιττές επιδείξεις, επιτρέπει στους ηθοποιούς να “ζυγίσουν” τις λέξεις τους μέσα στο χώρο, και στις σιωπές να λειτουργήσουν ως σκηνικά γεγονότα.
Η ροή της παράστασης είναι ρυθμική, με συνεχή εναλλαγή εντάσεων και αποφορτίσεων· κάθε σκηνή μοιάζει να ανασαίνει, δημιουργώντας μια αίσθηση κυκλικότητας — σαν να ξαναγεννιέται, ξανά και ξανά, όπως οι ίδιοι οι ήρωες του έργου. Οι φωτισμοί των Γιάννη Καραλιά και Τάκη Σπανού αποτελούν ξεχωριστό σκηνικό πρόσωπο. Με ελάχιστα μέσα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα άλλοτε γήινη και άλλοτε σχεδόν ψηφιακή, αιωρούμενη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Οι σκιές λειτουργούν ως οπτικές μεταφορές για την αστάθεια του χρόνου, ενώ οι στιγμιαίες εκλάμψεις φωτός μοιάζουν να ανοίγουν “ρωγμές” μέσα στην πραγματικότητα.
Η σκηνική λιτότητα του Surriento διά χειρός Art and Media Zone δεν είναι ένδεια, αλλά συνειδητή επιλογή. Τα λιτά σκηνικά αφήνουν χώρο στο κοινό να πλάσει τη δική του “πραγματικότητα”, να γεμίσει τα κενά με τη φαντασία του. Αυτή η αισθητική διάταξη βρίσκεται σε γόνιμη συνομιλία με την κεντρική ιδέα του έργου: τίποτα δεν είναι πλήρως αληθινό ή ψεύτικο — όλα εξαρτώνται από το βλέμμα. Τα κοστούμια της Σοφίας Κατσουρά συμπληρώνουν την εικόνα με ακρίβεια· κάθε επιλογή φαίνεται να αποκαλύπτει κάτι από τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα, από την ευθραυστότητα μέχρι την επιθυμία του να ξεφύγει από τα όριά του. Το Surriento είναι μια παράσταση που δεν επιτρέπει την παθητικότητα. Ο θεατής δεν “παρακολουθεί” απλώς· συμμετέχει, αναπνέει με τους ήρωες, προσπαθεί κι εκείνος να καταλάβει ποιο κομμάτι της ζωής του είναι πραγματικό και ποιο όχι. Η εναλλαγή ρεαλισμού και ονείρου, το παιχνίδι με τις ταυτότητες και την επανάληψη, δημιουργούν μια θεατρική εμπειρία που σε κρατά σε διαρκή εγρήγορση.
Το Surriento – Ο Κόσμος Ξανά είναι ένα έργο βαθιά υπαρξιακό, αλλά ταυτόχρονα απρόσμενα συγκινητικό. Μιλά για τη μνήμη, την αγάπη και τη διαρκή μας ανάγκη να ξαναχτίζουμε τον κόσμο — μέσα ή έξω από την πραγματικότητα. Η παράσταση του Εργοτάξιον επιτυγχάνει μια σπάνια ισορροπία: είναι στοχαστική χωρίς να γίνεται ψυχρή, ποιητική χωρίς να χάνει την ένταση της ζωής. Με υποδειγματικές ερμηνείες, έξοχη ατμόσφαιρα και ουσιαστική σκηνοθετική ματιά, το Surriento αποδεικνύει ότι το σύγχρονο ελληνικό θέατρο μπορεί ακόμη να αγγίζει τη φιλοσοφία χωρίς να αποξενώνει το συναίσθημα.