«Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός»
του Όσκαρ Ουάιλντ
Μετάφραση-Προσαρμογή: Παναγιώτης Λιάκος
Εκδόσεις Αγγελάκη
Οι Εκδόσεις Αγγελάκη κυκλοφόρησαν τη νέα έκδοση του Όσκαρ Ουάιλντ,
με τίτλο «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός», σε μετάφραση και
προσαρμογή του Παναγιώτη Λιάκου.
Έχοντας περάσει για πάντα στο πάνθεον των μεγάλων λογοτεχνών
της ανθρωπότητας, ο συγγραφέας του «Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι»
προκαλεί κύματα γέλιου και σκέψης μέσα από τις σάτιρες ηθών της εποχής του.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ δημοσίευσε την κωμωδία «Η σημασία του να είναι
κανείς σοβαρός» το 1895, λίγα χρόνια μετά το magnum opus του, όπου με
οξύτατο πνεύμα σχολίασε τον πουριτανισμό και τη φαρισαϊστική
συμπεριφορά της άρχουσας τάξης. Μέσα από τις ξεκαρδιστικές περιπέτειες
«ταυτότητας» στις οποίες μπλέκουν οι δύο πρωταγωνιστές του έργου, Τζακ
και Άλτζι, ο θεατής έρχεται σε επαφή με τα τολμηρά λογοπαίγνια του
Όσκαρ Ουάιλντ και το απαράμιλλο ύφος των διαλόγων του.
Αθήνα 2025, σελ. 144
ISBN: 978-960-616-422-4
Τιμή πώλησης: 11,00 €
https://angelakis.gr/oscar-wilde/i-simasia-tou-na-einai-kaneis-sovaros
Όσκαρ Oυάιλντ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
O Όσκαρ Oυάιλντ, ιρλανδικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854 και πέθανε στο
Παρίσι το 1900. Σπούδασε λογοτεχνία και φιλολογία στο Trinity College του Δουβλίνου και στο
Πανεπιστήμιο της Oξφόρδης και ήταν βαθύς γνώστης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Το 1890 κυκλοφορεί το μοναδικό του μυθιστόρημα Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Ακολουθεί
μια σειρά από σάτιρες που τον καθιερώνουν ως έναν από τους πιο επιτυχημένους θεατρικούς
συγγραφείς.
Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της
ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του: Η
μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ και το De Profundis. Μετά την αποφυλάκισή του το 1897,
εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως τον θάνατό του το 1900.
Τα έργα που τον έκαναν περισσότερο γνωστό και τον επέβαλαν στο αναγνωστικό και
θεατρόφιλο κοινό είναι:
• «Η βεντάλια της λαίδης Ουέντερμιρ», το 1892
• «Μία γυναίκα χωρίς σημασία», το 1893
• «Ένας ιδανικός σύζυγος», το 1895
• «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός», το 1895.
Απόσπασμα βιβλίου:
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Άκουσες μήπως αυτό που έπαιζα, Λέιν;
ΛΕΪΝ: Δεν το θεώρησα ευγενικό να ακούσω, κύριε.
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Πολύ λυπάμαι για λογαριασμό σου.
Δεν παίζω με ακρίβεια -ο καθένας μπορεί να παίξει
με ακρίβεια-, παίζω όμως με μια έξοχη
εκφραστικότητα. Όσον αφορά το πιάνο, το
συναίσθημα είναι το φόρτε μου. Κρατώ την
επιστήμη για τη ζωή.
ΛΕΪΝ: Μάλιστα, κύριε!
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Μιας και μιλάμε για την επιστήμη της
ζωής, έχεις ετοιμάσει τα σάντουιτς με το αγγούρι για
τη Λαίδη Μπράκνελ;
ΛΕΪΝ: Μάλιστα, κύριε! (Του τα παραδίδει σεέναν δίσκο)
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: (Τα επιθεωρεί, παίρνει δύο και κάθεται στον
καναπέ) Ω, με την ευκαιρία, Λέιν! Βλέπω στα
κατάστιχά σου ότι την Πέμπτη το βράδυ, όταν ο
Λόρδος Σόρμαν και ο κύριος Γουόρθινγκ δείπνησαν
μαζί μου, καταναλώθηκαν οκτώ φιάλες σαμπάνια.
ΛΕΪΝ: Πείτε οκτώμιση, κύριε!
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στην
οικία ενός εργένη πάντα οι υπηρέτες να πίνουν τη
σαμπάνια; Πληροφοριακά ρωτάω.
2
ΛΕΪΝ: Το αποδίδω στην πιο εκλεκτή ποιότητα που έχει
το κρασί, κύριε. Συχνά έχω παρατηρήσει ότι στα
σπίτια των παντρεμένων η σαμπάνια είναι σπανίως
κάποιας πρωτοκλασάτης μάρκας.
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Θεέ μου! Τόσο πολύ διαφθείρει ο γάμος;
ΛΕΪΝ: Πιστεύω ότι ο γάμος είναι μια πολύ ευχάριστη
κατάσταση, κύριε. Εγώ μέχρι σήμερα έχω πολύ λίγη
εμπειρία. Έχω παντρευτεί μόνο μια φορά. Αυτό σαν
συνέπεια μιας παρεξήγησης ανάμεσα σε εμένα και
μια μικρούλα.
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: (Ήπια) Δεν νομίζω ότι με αφορά
ιδιαιτέρως η προσωπική σου ζωή, Λέιν.
ΛΕΪΝ: Όχι, κύριε. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Ούτε κι εγώ τη σκέφτομαι ποτέ.
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Λογικό το βρίσκω. Δεν θα σε χρειαστώ
άλλο, Λέιν, πήγαινε.
ΛΕΪΝ: Σας ευχαριστώ, κύριε. (Ο Λέιν εξέρχεται)
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Πολύ χαλαρές οι απόψεις του Λέιν για
τον γάμο. Στ’ αλήθεια, αν και οι εκπρόσωποι της
κατώτερης τάξης δεν δίνουν το καλό παράδειγμα,
τότε τι στο καλό μάς χρησιμεύουν; Μου φαίνεται ότι
σαν τάξη δεν έχουν καμία συναίσθηση των ηθικών
τους ευθυνών.
(Εισέρχεται ο Λέιν)
ΛΕΪΝ: Ο κύριος Έρνεστ Γουόρθινγκ. (Εισέρχεται ο Τζακ,
ο Λέιν εξέρχεται)
3
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: Αγαπημένε μου Έρνεστ, πώς είσαι; Τι σε
φέρνει στην πόλη μας;
ΤΖΑΚ: Αχ, η ηδονή, η ηδονή! Τι άλλο να φέρει κανέναν
εδώ; Τρως ως συνήθως, απ’ ό,τι βλέπω, Άλτζι!
ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ: (Κοφτά) Θεωρώ ότι είναι σύνηθες στην
καλή κοινωνία να τρώει κανείς κάτι αναζωογονητικό κι
ελαφρύ στις πέντε η ώρα ακριβώς.
Πού χάθηκες από την περασμένη Πέμπτη;
ΤΖΑΚ: (Κάθεται στον καναπέ) Στας εξοχάς.