Επιμέλεια συνέντευξης: Άννα Βαμβακάρη
Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο Παλκοσένικο την ηθοποιό Ναταλία Γεωργοσοπούλου,
που πρωταγωνιστεί στην παράσταση Σώμα Μήδεια.
Η “Μήδεια” του Ζ.Δ. Αϊναλή γράφτηκε για τη συγκεκριμένη παράσταση, τι να περιμένουμε
ότι θα δούμε σε αυτή τη Μήδεια; Θα συστηθεί σε εμάς μια νέα/διαφορετική Μήδεια;
Στην παράσταση Σώμα Μήδεια, βλέπουμε τη Μήδεια και τον Ιάσονα μαζί. Το σημείο
εκκίνησης της ιστορίας είναι το βλέμμα του ενός που ακουμπά πάνω στο βλέμμα του άλλου.
Όσο εντείνεται αυτή η διείσδυση στον άλλον εντείνεται και η αντανάκλασή του μέχρι που
σπάει ο καθρέφτης και στα κομμάτια του ξετυλίγεται το κοινό παρελθόν τους και αρχίζει το
έργο. Πάνω στα κομμάτια της ύπαρξης τους πατάνε και ματώνουν για να συναντηθούν. Τα
κορμιά τους, οι συνειδήσεις τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, αφού μαζί έχουν αγγίξει τα
πιο απόκρυφα σημεία.
Ο μόνος τρόπος για να συναντηθούν είναι να βιώσουν ξανά και ξανά όσα τους ένωσαν, ο
έρωτας, το πάθος, οι φόνοι, η παιδοκτονία. Είναι αναγκασμένοι σαν τους φυλακισμένους
στην κόλαση του Δάντη να ζουν αέναα το παρελθόν τους σαν να είναι παρόν. Έτσι λοιπόν με
την αγωνία να μη χαθούν επιλέγουν να υπάρχουν σαν σκιές, για μια στάλα ζωής του άλλου.
Μοναδικός μάρτυρας της ζωής της Μήδειας είναι ο Ιάσονας, μοναδικός μάρτυρας της ζωής
του Ιάσονα είναι η Μήδεια. Γίνονται ένα. Το κοινό σώμα τους είναι οι νεκροί τους, οι
ψίθυροι και οι κραυγές τους.
Ο Σάββας Στρούμπος, μαθητής και συνεχιστής του Θεόδωρου Τερζόπουλου έχει αναλάβει
την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης, πώς ήταν αυτή η συνεργασία;
Ο Σάββας Στρούμπος έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης, όπως και
τη διασκευή του έργου. Ένα εξαιρετικό ποιητικό έργο γραμμένο από τον Ζήση Αϊναλή που ο
Σάββας το αφουγκράστηκε και μας αποκάλυψε τον πυρήνα του, τη ζωή και τον ίλιγγό του.
Μας αποκάλυψε αυτό το αδιάκοπο πηγαινέλα της Μήδειας και του Ιάσονα στη ζωή και στον
θάνατο, στο παρελθόν και στο παρόν. Μια κίνηση που θέτει τα πρόσωπα μετέωρα να μην
ανήκουν πουθενά παρά μόνο ο ένας στον άλλον. Ο τόπος συνάντησής του, όπως μας έλεγε ο
Σάββας στις πρόβες, είναι η Αχερουσία λίμνη, η χώρα του Άδη. Ο χρόνος τους είναι η
επαναβίωση της κοινής τους ζωής. Σε αυτόν τον τόπο και σε αυτόν τον χρόνο δέσμιοι ο ενός
του άλλου είναι αναγκασμένοι να συναντιούνται.
Η διαδικασία της πρόβας, όσο απαιτητικό κι αν ήταν το υλικό, είχε μια αίσθηση κατάνυξης
γιατί ο Σάββας μας άνοιγε φιλοσοφικά, υπαρξιακά ζητήματα για τη ζωή, τον θάνατο, τον
άνθρωπο τελικά. Πόσος άνθρωπος άραγε υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και πως μπορεί να
σωθεί. Μπορεί;
Έχεις παρακολουθήσει επί τρία συναπτά έτη το εργαστήριο”Η μέθοδος του Θεόδωρου
Τερζόπουλου” στο θέατρο Άττις και συμμετείχες στην παράσταση “Ορέστεια” (Φεστιβάλ
Αθηνών και Επιδαύρου 2024) σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Τι αποκόμισες
από αυτή σου τη σπουδή;
Το εργαστήρι το έχω παρακολουθήσει 4 συνεχόμενες φορές και πιστεύω πώς όσες φορές κι
αν το παρακολουθήσει κανείς πάντα θα ανακαλύπτει κάτι νέο για τον εαυτό του. Αυτό γιατί
δεν πρόκειται για μια στατική διαδικασία αλλά για ένα εργαστήρι που απελευθερώνει τη
φαντασία, απενοχοποιεί το μυαλό και αναστατώνει τα σπλάχνα. Κάθε φορά είναι μια νέα
πρόκληση και με την εμπειρία που συλλέγει το σώμα, μπορεί να πάει πιο βαθιά σε τοπία
ανοίκεια. Είναι ένα εργαστήρι που στο κέντρο είναι να αποκαλυφθεί το δημιουργικό υλικό
του ατόμου και γι’αυτό πρόκειται για μια αέναη διαδικασία δημιουργίας και
αυτοεξερεύνησης. Πλάθεται ο δημιουργός και πλάθεται ο άνθρωπος. Είναι μια μορφή
αναγέννησης.
Συμμετείχα στον χορό της Ορέστειας, και δε θα ξεχάσω το πνεύμα αυτοθυσίας όλων των
ατόμων που ήταν στον χορό. Ήμασταν μια γροθιά, ένας κοινός πνεύμονας που ριχνόμασταν
στη φωτιά συμπαρασύροντας ο ένας τον άλλον. Αυτό ήταν μαγεία, η αίσθηση της ομάδας,
της συντροφικότητας που ο κ.Τερζόπουλος είχε δημιουργήσει το πλαίσιο να αναπτυχθεί
μεταξύ μας από την πρώτη στιγμή.
Με τον Αντώνη Ιορδάνου όχι μόνο παίζετε μαζί αλλά συνδημιουργήσατε την παράσταση.
Ποια αρνητικά ή/και θετικά έχει μια τέτοια συνεργασία; Η εμπειρία του ως χορευτή σας
φάνηκε χρήσιμη;
Με τον Αντώνη συναντηθήκαμε πριν δυο χρόνια να συζητήσουμε για την ιδέα της
παράστασης. Ήταν παρόν στις συναντήσεις μας με τον συγγραφέα, με την σκηνογράφο, με
τον μουσικό και πάντα έφερε τις δικές του ιδέες, τα δικά του ερωτήματα και τους δικούς του
προβληματισμούς. Αναζητήσεις που βάθαιναν την διαδικασία και άνοιγαν νέα τοπία.
Η συνεργασία μαζί του είναι ανακουφιστική, όχι με τρόπο καθησυχαστικό αλλά με την
έννοια πως είναι μαζί και δίνεται ολότελα. Ο Αντώνης έχει την εμπειρία του ηθοποιού, του
χορευτή που τις ενώνει και γίνεται ένας δημιουργός με έμπνευση για τους συνεργάτες του.
Ένας καλλιτέχνης που με βαθιά πίστη επιμένει να ελπίζει στο όνειρο, στον άλλον άνθρωπο
δηλαδή. Μόνο αγάπη και ευτυχία φέρουν αυτές οι συναντήσεις.
Στην παράσταση “Σώμα Μήδεια” υπάρχει και μουσικός επί σκηνής, ο Γιάννη Ισμυρνιόγλου,
στον οποίο ανήκει και η πρωτότυπη μουσική σύνθεση. Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής
στην παράσταση;
Ο Γιάννης χαράζει το εσωτερικό τοπίο μας με τη μουσική. Είναι ερμηνευτής επί σκηνής.
Αφουγκράζεται τις δονήσεις των προσώπων και των ηθοποιών και δημιουργεί μια μουσική
σα βγαλμένη από τις πιο ευαίσθητες ψυχικές μας συχνότητες.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, ξεχνώ τη μουσική, τη νοιώθω μέσα μου σαν ποτάμι
άλλοτε ορμητικό κι άλλοτε σαν ο χρόνος που πλάθεται μέσα μου.
Ένας μουσικός με μια εξαιρετική λεπτότητα που ακούει εμάς και το υλικό. Δεν επιβάλλεται
μα ούτε κι ακολουθεί. Υπάρχει. Ο ρόλος της μουσικής στην παράστασή μας θα μπορούσα να
πω πως είναι αυτό το σμίλευμα του εσωτερικού χρόνου, των ρωγμών και των σιωπών μας.
Είσαι και ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Άλας, ποια ανάγκη σας οδήγησε στη
δημιουργία αυτής της ομάδας
Η ανάγκη να υλοποιήσω ιδέες που με απασχολούν με δημιουργούς που εκτιμώ. Η ομάδα
Άλας ως καλλιτεχνικό δίκτυο έχει αναπτύξει τη δυνατότητα συνεργασίας με καλλιτέχνες από
τα εικαστικά, τη μουσική, το θέατρο, τον χορό. Αυτό ήταν και το όραμα, ένα υβριδικός τόπος
συνάντησης των παραστατικών τεχνών, όπου στο κέντρο υπάρχει η μελέτη του ανθρώπου
μέσα στον άνθρωπο.
Παράλληλα, ασκείσαι και στην τέχνη του Aikido, που φαινομενικά δεν υπάρχει κάποια
συσχέτιση με το θέατρο. Σου έχει προσφέρει κάποια εφόδια που να έχεις αξιοποιήσει ως
καλλιτέχνιδα;
Ξεκίνησα το Αϊκίντο στα πλαίσια ενός εργαστηρίου στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι στο
Βρότσλαβ της Πολωνίας. Ήταν βασικός κορμός της θεατρικής μας εκπαίδευσης. Την
περίοδο εκείνη πραγματοποιήθηκε ένα διεθνές σεμινάριο Αϊκίντο στη Brzezinka. Ένα κτήριο
στη μέση ενός δάσους με μια λίμνη και ένα ποταμάκι, που ο Γκροτόφσκι πήγαινε με τους
ηθοποιούς του για έρευνα τη δεκαετία του ‘80.
Σε αυτό το μέρος με την πολύ ιδιαίτερη ενέργεια μείναμε 4 μέρες 60 άνθρωποι από όλον τον
κόσμο και ξυπνώντας από τις 6 το πρωί ασκούμασταν σε όλες τις πρακτικές,
συμπεριλαμβανομένου του διαλογισμού, τεχνικές αναπνοών, body arts, όπλα κλπ. Εκεί
γνώρισα και τη δασκάλα μου στην Αθήνα, την Toko J.Flower. Μια δασκάλα που αποπνέει
σιωπηλά σεβασμό, που κοντά της μαθαίνεις να ασκείς τη ψυχή. Ασκώντας τη ψυχή μαθαίνεις
να ασκείς το σώμα και τον νου με καθαρότητα.
Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη πρακτική που να έχει τόση σχέση με το θέατρο. Ή
τουλάχιστον για εμένα έτσι είναι, με κάνει να κατοικώ μέσα μου και με καθαρά μάτια να
βλέπω και να διεκδικώ την τέχνη και τη ζωή που θέλω.
Ποια είναι τα σχέδια που έχεις για το μέλλον;
Σχεδιάζουμε περιοδεία της παράστασης Σώμα Μήδεια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Παράλληλα υπάρχουν σκέψεις για μια νέα παράσταση πάνω στην Ουλρίκε Μάινχοφ.
Θα δούμε, έτσι κι αλλιώς το μέλλον είναι πολύ σχετικό και συνεχώς μεταβάλλεται!
περισσότερα για την παράσταση εδώ: https://palcoscenico.gr/swma-mideia-theatro-arroyo/