Επιμέλεια συνέντευξης: Άννα Βαμβακάρη
Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο Παλκοσένικο την Άρτεμη Γρύμπλα, που απαγγέλει στην παράσταση “ Περασμένος Χρόνος ” και που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο “Τζάμια-Κρύσταλλα”.
Για την παράσταση “Περασμένος Χρόνος” επιστρατεύονται διαφορετικές τέχνες. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτή την καλλιτεχνική συνάντηση;
Ο Σωκράτης και ο Δημήτρης μου πρότειναν την συνεργασία στο πλαίσιο της εξερεύνησης που κάνουν με τον «Πεπερασμένο Χρόνο» γύρω απ’ τη σχέση του λόγου με την μουσική, την ελευθερία και τους περιορισμούς του αυτοσχεδιασμού και τι σημαίνει αυτό σκηνικά με όχημα την ποίηση. Μπήκα στον κόσμο τους με μεγάλη χαρά, αναζητώντας κι εγώ την απελευθέρωση που δίνει η φόρμα του αυτοσχεδιασμού.
Ποια ζητήματα πραγματεύεται η παράσταση;
Η παράσταση μέσα από χάικου, ποιήματα του Γιάννη Λειβαδά και του Remy De Gourmont και βέβαια την μουσική, δημιουργεί μία διαδρομή που μοιάζει με τον τρόπο που συνήθως αντιλαμβανόμαστε την ζωή, τον έρωτα ή τις μεγάλες ιδέες. Με δειλία και ενθουσιασμό στην αρχή, με πληρότητα και απογοήτευση (μάλλον) προς το τέλος.
Αν οι άνθρωποι ήταν αθάνατοι θα είχαν ανάγκη τις τέχνες;
Μάλλον ναι, τι να την έκαναν τόση ζωή αν ήταν σκέτη;
Έχεις ξεχωρίσει κάποιο κείμενο ή στίχους από αυτά που απαγγέλεις;
Αγαπώ πολύ το χάικου που λέει : Σήμερα μόνο ας διαβώ στην άνοιξη και ποτέ πια.
Να πω κι άλλο ένα; Δεν μπορώ να αντισταθώ! Και αυτό: Φθινοπωρινό βράδυ – και στη μοναξιά χαρά υπάρχει.
Πώς συνδυάζεται η jazz μουσική με τα ζητήματα που αναδεικνύονται στην παράσταση; Θα μπορούσε να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο μουσικό είδος;
Ο τζαζ αυτοσχεδιασμός γίνεται ταυτόχρονα η φόρμα και το περιεχόμενο της παράστασης. Όπως ακριβώς διαχειρίζονται ο Σωκράτης και ο Δημήτρης τη μουσική, ξεφεύγοντας από ένα δομημένο πλαίσιο και συνθέτοντας επί σκηνής κάθε επόμενη στιγμή που ακούγεται, έτσι κι εγώ κι η Κατερίνα, διαχειριζόμαστε τον λόγο και την φωνή αντίστοιχα, αλληλεπιδρώντας με το σύμπαν που δημιουργείται κάθε φορά. Είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την ζωή κι αυτός : αυτοσχεδιάζοντας, έτσι δεν είναι; Ίσως ο μόνος. Άρα κουμπώνει η φόρμα με το περιεχόμενο πολύ σωστά!
Έχεις προλάβει να δεις φέτος κάποια παράσταση που να την ξεχώρισες;
Δεν έχω δει και πολλά πράγματα δυστυχώς, χαίρομαι όμως πολύ που βλέπω να δίνεται (ή να παίρνουν) όλο και περισσότερο χώρο γυναίκες δημιουργοί, νέες, δυναμικές και με πολλά πράγματα να πουν. Γράφουν, σκηνοθετούν, ακούγονται και φέρνουν τη γυναικεία εμπειρία στο προσκήνιο. Τις θαυμάζω. Εύχομαι να κατακτούμε όλο και μεγαλύτερες σκηνές, να φτάνουν οι ιστορίες μας σε όλο και περισσότερο κόσμο.
Στο Παλκοσένικο συλλέγουμε θεατρικές ιστορίες, θέλεις να μας χαρίσεις κάποια ιστορία που έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη σου σχετική με κάποια θεατρική σου εμπειρία;
Έτσι όπως το ρωτάς, μόνο καταστροφές μου έρχονται στο μυαλό, αν και η θεατρική μου εμπειρία μου έχει χαρίσει πολύ όμορφες στιγμές και πολύ δυνατές φιλίες. Στα καλύτερα χειρότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί, είναι όταν σε μία από τις πρώτες μου παραστάσεις στην πραγματικότητα, έσπασα το χέρι μου επί σκηνής, ένας συνάδελφος δεν διαχειρίστηκε σωστά το πώς έπρεπε να με κατεβάσει στο πάτωμα κι έτσι χτύπησα. Αντέδρασα στιγμιαία και συνεχίσαμε την παράσταση χωρίς διακοπή. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο της παράστασης μετά, προσπαθούσα να καταλάβω τι έχω πάθει. Στο τέλος μου είπε «χτύπησες όντως ή υπερέπαιξες;». Όταν αργότερα του είπα ότι όντως έσπασα το χέρι μου (ήταν μέσα στην παλάμη κι έτσι δεν φαινόταν αρχικά η ζημιά εξωτερικά), έπεσε να πεθάνει από τύψεις. Τον αγαπώ πολύ. Παίξαμε χρόνια αργότερα για λίγο παρέα στο «Είμαι η Τζο» και ακόμα μου το συζήταγε μες τις τύψεις.
Πέρα από ηθοποιός είσαι σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Αυτή την στιγμή, ταυτόχρονα με τον Πεπερασμένο Χρόνο, παίζεται στην Πάτρα η παράσταση που σκηνοθέτησα «Το γλυκό και άλλες ιστορίες δίπλα στη θάλασσα» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, στο θέατρο Act. Είναι η δεύτερη φορά που δουλεύω σκηνοθετικά πάνω σε κείμενό του, μετά τους «Κάτω απ’ τ’αστέρια» που κάναμε πριν κάποια χρόνια με την Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, και είναι πάντα μεγάλη η χαρά μου να μπαίνω στον γεμάτο με το άρωμα των ανθών του πορτοκαλιού και της μαστίχας κόσμου του. Όσο για το μέλλον, αυτή την στιγμή συζητώ, γράφω και σχεδιάζω ασταμάτητα,αλλά στην πραγματικότητα, θέλω να βρω λίγο χρόνο να ξεκουραστώ!
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ: https://palcoscenico.gr/peperasmenos-xronos-tzamia-krystalla/