Το Football είναι μια παράσταση με έντονο ρυθμό που κοιτά κατάματα την ανθρωπότητα και κλωτσάει κατά πάνω της με δύναμη μια μπάλα φουσκωμένη με μεγάλες αλήθειες. Μίλησε μας για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς.
Καταρχάς να πω ότι το Football είναι μια παράσταση που έχω αγαπήσει πολύ, αν και δεν τα πήγαινα καλά με τους μονολόγους. Και όχι μόνο επειδή αγαπώ το ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως γι’ αυτά που λέει το κείμενο. Το ποδόσφαιρο είναι μόνο μια αφορμή, ο Θανάσης Τριαρίδης, το χρησιμοποιεί για να μας μιλήσει μέσα από αυτό, για την πορεία της ανθρωπότητας από την εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου μέχρι σήμερα, ακόμα και για το μέλλον μας. Ο Τριαρίδης είναι αυτός που κάνει τις ντρίπλες, εγώ προσπαθώ μόνο να βάλω γκολ.
Σήφη, πώς σε οδήγησαν τα βήματά σου απ’ τη Σχολή Εμπορίας και Διαφήμισης στη δραματική σχολή και από εκεί στο Θέατρο;
Αυτό με γυρίζει πολύ πίσω, στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν σε ένα από τα πρώτα μαθήματα στη σχολή, μας είπαν πως για να πετύχουμε στο μάρκετινγκ πρέπει να δημιουργούμε τεχνητές ανάγκες, ώστε να πουλάμε προϊόντα που οι καταναλωτές δεν χρειάζονται. Αυτό ήταν, κατάλαβα ότι δεν κάνω γι’ αυτήν τη δουλειά. Ωστόσο τελείωσα τη σχολή, αλλά μετά έκανα ‘ντρίπλα’ κι ασχολήθηκα με το θέατρο, την τρέλα μου, και δεν μετάνιωσα ποτέ για αυτό. Πήγα στην σχολή του Εμπρός, μια από τις πιο αυστηρές κι απαιτητικές σχολές τότε, και ο πρώτος μου ρόλος, ήταν ο Λάμπρος από την «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου. Με αυτόν ξεκίνησα το ταξίδι μου στο θέατρο.
Παρακολουθείς ποδόσφαιρο;
Ναι, βέβαια! Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, αλλά δεν πηγαίνω πια στο γήπεδο.
Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι το πλέον λαοφιλές άθλημα, με τους περισσότερους φιλάθλους στον πλανήτη. Τελικά πιστεύεις πως είναι όντως το ‘παιχνίδι της ανθρωπότητας’;
Βέβαια, το football είναι το παιχνίδι της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι με τόσο πλατιά απήχηση σε όλο τον πλανήτη και σε όλες τις τάξεις! Όπως λέει κι ο Τριαρίδης στο κείμενο, το ποδόσφαιρο μας ενώνει, μας κάνει «ενωμένη ανθρωπότητα». Και παράλληλα κατά κάποιον τρόπο είναι ένας μικρόκοσμος που αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Τα έχει όλα, από μεγαλοπαράγοντες και προνομιούχους, μέχρι χούλιγκανς κι από μαγεία μέχρι σικέ ματς!
Μιλώντας για σικέ ματς, θεωρείς πως το παιχνίδι στο οποίο παίζουμε όλοι εμείς είναι στημένο απ’ τους ισχυρούς αυτού του κόσμου;
Το ταξικό ματς ήταν πάντα σικέ, όχι μόνο στην εποχή μας. Αλλά οι ανατροπές είναι κι αυτές μέσα στη ζωή και εγώ θέλω να πιστεύω στην ανατροπή!
Είπες νωρίτερα πως δεν τα πήγαινες καλά με τους μονολόγους και αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να “παίζεις μπάλα” μόνος σου πάνω στη σκηνή και μάλιστα για μιάμιση ώρα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εντελώς μόνος μου. Συμπρωταγωνιστές μου είναι οι θεατές, αυτοί μου “πασάρουν” τη μπάλα. Αυτή η επαφή με το κοινό είναι που δίνει το ρυθμό και τον παλμό στην παράσταση. Οπότε με αυτή την έννοια δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Σε μια άλλη συνέντευξή σου είχες δηλώσει πως είσαι πολιτικοποιημένος, μα όχι κομματικοποιημένος, πως ως νεαρός ήσουν οργισμένος και πως έχεις συμπαραταχθεί κατά καιρούς με κινήματα της αριστεράς. Πώς πιστεύεις πως μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος;
Ναι, στα νιάτα μου ήμουν πολύ οργισμένος, αλλά ούτε τότε πίστευα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με τη βία. Η βία οδηγεί στη βία, το σύστημα την εκμεταλλεύεται υπέρ του και γίνεται φαύλος κύκλος. Θεωρώ ότι μπορούμε να φανταστούμε ένα καλύτερο μέλλον μόνο με την συνειδητοποίηση που φέρνει η Παιδεία, και δεν εννοώ βέβαια την εκπαίδευση. Αλλά η Παιδεία απαιτεί χρόνο, φροντίδα και προσπάθεια…
Ο ρόλος σου στο έργο, ο “Φ”, ζητάει επίμονα δικαιοσύνη. Στις μέρες μας η εμπιστοσύνη του κόσμου στη δικαιοσύνη έχει κλονιστεί, ειδικά μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Εσύ πως βλέπεις τη δικαιοσύνη στην Ελλάδα σήμερα;
Και η δική μου εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, όπως όλων μας. Και δεν φταίει μόνο η διαφθορά, αλλά κι η πολυπλοκότητα των νόμων, η γραφειοκρατία, οι χρόνοι εκδίκασης και τόσα άλλα. Δυστυχώς, φοβάμαι πως η δικαιοσύνη, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ευνοεί τους λίγους, αυτούς που κατέχουν την εξουσία. Αυτοί κρατάνε το πεπόνι, αυτοί και το μαχαίρι.
Το «Football» παίζεται κάθε Τετάρτη στις 21.00 στο Θέατρο Olvio και θα πάει μέχρι 4 Ιούνη. Επίσης, παίζεις παράλληλα στο New Order στο Θέατρο Εν Αθήναις και στον Τόρνο στο Θέατρο Olvio. Πες μας λίγα λόγια για αυτές τις δουλειές σου και για τα μελλοντικά σου σχέδια.
Και τα τρία αυτά έργα έχουν κάποια κοινά σημεία, όπως είναι το χιούμορ και η βαθιά πολιτική τους θέση. Επίσης είναι και τα τρία πολύ αγαπημένα μου. Ο Τόρνος ακολουθεί με εντελώς σουρεαλιστικό τρόπο την ζωή ενός νέου από την παιδική ηλικία μέχρι την “ενηλικίωση” στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Το “New order” είναι ισπανικό, που σημαίνει πολύ κοντά μας, γραμμένο την εποχή της κρίσης, των εξώσεων και της μηδενικής κρατικής μέριμνας και ξεκινάει με μια σουρεαλιστική απαγωγή. Και τα δύο ακροβατούν ανάμεσα στο γέλιο και στο δράμα που κρύβεται πίσω του. Όσο για τα μελλοντικά σχέδια, πρώτη θέση έχουν οι καλοκαιρινές διακοπές!
Στο Παλκοσένικο μας αρέσουν πολύ οι ιστορίες που έλαβαν χώρα είτε πάνω στη σκηνή, είτε τριγύρω από αυτή, στα φουαγιέ, στα καμαρίνια, στους διαδρόμους. Θυμάσαι κάτι χαρακτηριστικά που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Φέτος μου έκανε εντύπωση κάτι που έγινε την ώρα που έπαιζα στην παράσταση του Τόρνου. Καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι στην πρώτη σειρά, και η κοπέλα έκλαιγε, ενώ το αγόρι γέλαγε σαν τρελό. Και ξαφνικά η κοπέλα του ρίχνει μία με τον αγκώνα και του λέει δυνατά “τι γελάς δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί πάνω;”. Σιγή στο θέατρο….
περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ: https://palcoscenico.gr/football-triaridis-olvio/