Επιμέλεια συνέντευξης: Άννα Βαμβακάρη
Κύριε Ασημάκη είστε ένας σπουδαίος ηθοποιός και αυτή την περίοδο παίζετε στο κραταιό έργο του Ερρίκου Ίψεν «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν». Τι σας δελεάζει στον Ίψεν;
Ο Ίψεν είναι ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του ρεαλισμού. Αυτό που τον κάνει τόσο αγαπητό είναι ότι καταπιάνεται με το οικογενειακό δράμα, με καθημερινά πρόσωπα και καταστάσεις, με τις οποίες ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί ή να προβληματιστεί. Οι ήρωες του δεν είναι επικά πρόσωπα, είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας που πάσχουν και αποζητούν εναγωνίως τη λύτρωση. Όμως, το πιο ενδιαφέρον είναι η βύθιση των ηρώων του στις πιο απόκρυφες σκέψεις που εμείς αρνούμαστε πολλές φορές, είτε λόγω ηθικής, είτε λόγω ντροπής να εκδηλώσουμε. Έτσι, ως μαέστρος της αλήθειας ενορχηστρώνει πλοκές που σημαδεύουν την ανθρώπινη ψυχή και μας υπενθυμίζει πόσο τρωτοί είμαστε.
Ποια στοιχεία του Ίψεν οικοδομούν στη σκέψη σας την ικανότητά του για συλλογισμό και η ψυχογραφική του δύναμη τι σας δημιουργεί;
Η παρακολούθηση και ανάλυση των έργων του Ίψεν μου δημιουργεί έναν συνδυασμό θαυμασμού και ενδοσκόπησης. Η έντονη ψυχολογική ένταση και οι κοινωνικές αντιφάσεις στους χαρακτήρες του δημιουργούν μια αίσθηση ταύτισης και συναισθηματικής έντασης.
Αντικατοπτρίζεται η όψη της εποχής μας στον «Τζον Γαβριηλ Μπορκμαν»;
Φυσικά, η θεματολογία, οι συγκρούσεις των χαρακτήρων και οι κοινωνικές και ηθικές προκλήσεις που αναδεικνύονται στο έργο παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρες, ενώ αγγίζουν ζητήματα που αφορούν τη σύγχρονη κοινωνία.
Συνταυτίζεσαι με τον ήρωα που ερμηνεύεις, μιλησέ μας για τον ρόλο σου;
Υποδύομαι τον γιο του Τζον Γαβριήλ, τον Έρχαρτ. Από τη μία, η μητέρα του προσπαθεί να σπείρει το μίσος στην ψυχή του, κατηγορώντας τον σύζυγό της για την εξαθλίωση στην οποία έχει περιπέσει η οικογένεια. Από την άλλη, η θεία του Έλλα, αν και κατά την παιδική του ηλικία τον προστάτευσε από το σκοτάδι που είχε λούσει την οικογένεια, τον διεκδικεί τώρα, ζητώντας να παραμείνει κοντά της μέχρι την ύστατη στιγμή. Ο πατέρας του, απομονωμένος και αδιάφορος, φαίνεται να ενδιαφέρεται ίσως όχι πραγματικά, αλλά μόνον όταν αντιλαμβάνεται τις διεκδικήσεις από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Προσπαθεί να τον κατευθύνει να ακολουθήσει την ίδια επαγγελματική και κοινωνική πορεία με εκείνον. Ο νεαρός φοιτητής βρίσκεται σε ηθικό δίλημμα. Τελικά, επιλέγει να ζήσει και να αλλάξει τη ζωή του. Όταν του δίνεται η ευκαιρία και γνωρίζει τον έρωτα, αποφασίζει να ανοίξει τα φτερά του και να εγκαταλείψει το νοσηρό αυτό περιβάλλον.
Η αλήθεια πρέπει να αποκαλύπτεται, όποιες και αν είναι οι συνέπειες;
Σίγουρα! Απλά πολλές φορές πρέπει να προετοιμάζουμε το έδαφος καθώς συχνά είναι σκληρή και μπορεί να τραυματίσει ανεπανόρθωτα.
Εξακολουθεί να είναι το θέατρο μια έκρηξη θάμβους;
Ίσως είναι το μοναδικό, φωτεινό μέρος, στο οποίο όλα τα απίθανα είναι πιθανά. Εκεί όλα είναι επιτρεπτά, αποδεκτά, φανερά, δημοκρατικά. Μελετά την ανθρώπινη συμπεριφορά, μας διδάσκει και προωθεί το φως.
Το θέατρο είναι σοβαρή εκδοχή του εαυτού σας;
Ναι, το θέατρο υπήρξε πάντα ένας τρόπος φυγής από την καθημερινότητα και τα προβλήματα. Έμαθα να το αισθάνομαι ως τον πιο οικείο χώρο, στον οποίο μπορούσα να ξεγελάω τον εαυτό μου. Μεγαλώνοντας και σπουδάζοντας το, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να υπάρχω στο θέατρο. Επομένως, προσφέρω τον εαυτό μου σε αυτό και το υπηρετώ με μεράκι.
Tι πιστεύεις για τις ρηξικέλευθες και μεταλλαγμένες παραστάσεις των κλασικών έργων;
Οι ρηξικέλευθες και μεταλλαγμένες παραστάσεις των κλασικών έργων αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και συχνά αναγκαία εξέλιξη στο θέατρο. Ειδικά σε μια εποχή που η τέχνη και η κοινωνία συνεχώς εξελίσσονται, η ανάγκη για καινοτομία και ανανέωση στην προσέγγιση των κλασικών έργων γίνεται ολοένα και πιο σημαντική. Από την άλλη, θα πρέπει να υπάρχει κάποια δραματουργική ανάλυση και ένα λογικό υπόβαθρο, έτσι ώστε να μην παραποιείται το νόημα του θεατρικού έργου. Πολλές φορές, χάριν εντυπωσιασμού και οικονομικών κερδών, οι σκηνοθέτες προβαίνουν σε νεωτερισμούς που δεν σχετίζονται με το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των κλασικών έργων. Αδιαμφισβήτητα, όμως, η επανερμηνεία τους μπορεί να φέρει στο φως νέες όψεις και αναγνώσεις.
Τι πρέπει να αποδεικνύεις στον εαυτό σου ξανά και ξανά;
Οφείλουμε να θέτουμε και να κατακτούμε όλο και περισσότερους στόχους. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι ζωντανός όταν είναι πολυπράγμων και καταπιάνεται με διάφορες ασχολίες. Έτσι, ανακαλύπτει όψεις του χαρακτήρα του που ενδεχομένως δεν γνώριζε. Με εξιτάρει αυτή η διαδικασία – πόσο μάλλον όταν μοιράζομαι με οικεία πρόσωπα επ΄αυτού.
Τα σχέδιά σου είναι υψιπετή;
Όταν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, το παιδί μέσα μας πεθαίνει. Θα ήθελα να εμπλουτίσω το θεατρικό μου ρεπερτόριο. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να παίξω στην Επίδαυρο.
Αισθάνεσαι μόνος στην ερημιά του θεατρικού πλήθους;
Σε καμία περίπτωση.