Επιμέλεια συνέντευξης: Άννα Βαμβακάρη
Το Παλκοσένικο φιλοξένησε τους Miroλάτρες, οι κατά κόσμον Κώστας Κουτρουμπής, Κώστας Θεοδόσιος, Δημήτρης Παπαδάτος, Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης και τη σκηνοθέτιδα της παράστασης Φωτεινή Τσακίρη. Οι Miroλάτρες ανεβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 και εμείς τους κάναμε μερικές σύντομες ερωτήσεις για την τέχνη, την τύχη και το θέατρο ώστε να τους γνωρίσουμε καλύτερα…
Αγαπημένος ζωγράφος (εκτός του Μιρό);
Κώστας Κουτρουμπής: Ο Ευγένιος Ντελακρουά.
Κώστας Θεοδόσιος: Δεν έχω κάποιον ιδιαίτερα αγαπημένο ζωγράφο, αλλά πάντα με γοήτευαν οι αναγεννησιακοί καλλιτέχνες.
Δημήτρης Παπαδάτος: Μου αρέσει ο Λύτρας και Ρόρρης.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Θα απαντήσω Leonardo Da Vinci γιατί ήταν μία πολυσχιδής προσωπικότητα και δεν περιορίστηκε στα όρια μόνο της ζωγραφικής.
Φωτεινή Τσακίρη: Ρενέ Μαγκρίτ. Για τον τρόπο με τον οποίο παίζει με το ορατό και το προφανές. Για το μυστήριό του και την σατυρική του διάθεση.
Και ο Μιρό, σου αρέσει;
Κώστας Κουτρουμπής: Μου αρέσει το παιχνίδι των χρωμάτων.
Κώστας Θεοδόσιος: Αν και δεν είμαι οπαδός του σουρεαλισμού, ο Miro μου κέντρισε το ενδιαφέρον με την απλότητα που προσεγγίζει τα έργα του.
Δημήτρης Παπαδάτος: Μου αρέσει γιατί μου θυμίζει ένα το παιδί μέσα μου!
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Οι προτιμήσεις μου είναι πιο κοντά στον ρεαλισμό Οπότε εύλογα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Miro δεν ανήκει στους αγαπημένους μου.
Φωτεινή Τσακίρη: Υπήρχε περίπτωση να μην…; Για το χιούμορ και την παιδικότητά του!
Αγαπημένο έργο τέχνης (όχι απαραίτητα του Μιρό);
Κώστας Κουτρουμπής: Η σφαγή της Χίου, του Ντελακρουά.
Κώστας Θεοδόσιος: Αγαπημένο έργο τέχνης δεν είναι πίνακας ζωγραφικής αλλά άγαλμα. Το άγαλμα του Δια ή Ποσειδώνα του Αρτεμισίου που φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Δημήτρης Παπαδάτος: Η Κραυγή του Μουνκ.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Αγαπημένο έργο η Μόνα Λίζα που καταφέρνει 500 χρόνια τώρα με αυτήν την απλότητα και την αμεσότητα που έχει η μάτια της και το χαμόγελό της, να είναι διαχρονική και ίσως το κορυφαίο έργο όλων των εποχών.
Φωτεινή Τσακίρη: Η Γκερνίκα του Πικάσο.
Πιστεύεις στην τύχη ή στο κάρμα;
Κώστας Κουτρουμπής: Πιστεύω στην τύχη, αν έχεις τύχη διάβαινε που λέει κι ο λαός…
Κώστας Θεοδόσιος: Πάντα πίστευα στο ‘‘Συν Αθηνά και χείρα κίνει’’.
Δημήτρης Παπαδάτος: “Karma is a bitch” που λέει κι ο λαός!
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Έχω δανειστεί μία ερμηνεία για το τι σημαίνει τύχη από ένα αγαπημένο μου βιβλίο, τύχη είναι όταν η προετοιμασία συναντάει την ευκαιρία. Όσο για το κάρμα πιστεύω ότι είναι θέμα ενέργειας, όταν κάνεις το καλό, εκπροσωπείς το καλό, μεταδίδεις το καλό τότε υποθέτω πως προσελκύεις και το καλό.
Φωτεινή Τσακίρη: Πιστεύω στην συγκυρία, τον συγχρονισμό και το υπερβατικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παραδίνομαι στην τυχαιότητα αμαχητί.
Έχεις κάποιο γούρι;
Κώστας Κουτρουμπής: Όχι, αλλά σκέφτομαι να αποκτήσω.
Κώστας Θεοδόσιος: Όχι κάποιο … κάποια. Είναι μέρος του ‘‘χείρα κίνει’’, αν και δεν θα έπρεπε.
Δημήτρης Παπαδάτος: Όχι δεν έχω!
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Όχι δεν πιστεύω σε αυτά… Αν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως γούρι, γιατί η έλευσή του στη ζωή μου την βελτίωσε με τρόπο αδιανόητο, θα ήταν ο γιος μου.
Φωτεινή Τσακίρη: Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο. Όχι.
Η αγαπημένη σου περιοχή της Αθήνας;
Κώστας Κουτρουμπής: Το Μεταξουργείο
Κώστας Θεοδόσιος: Αγαπημένη περιοχή όχι. Αγαπημένες γωνιές πολλές μέχρι να γίνουν ευρέως γνωστές.
Δημήτρης Παπαδάτος: Τα Αναφιώτικα
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Λατρεύω την Πλάκα κάτω από την Ακρόπολη και να χάνομαι περπατώντας στα σοκάκια φτάνοντας και περνώντας μέσα από του Ψυρρή.
Φωτεινή Τσακίρη: Είμαι παιδί του Κέντρου.
Τσίπουρο ή σαμπάνια;
Κώστας Κουτρουμπής: Τσίπουρο δαγκωτό.
Κώστας Θεοδόσιος: Και τα δυο. Το τσίπουρο είναι της παρέας, η σαμπάνια του έρωτα.
Δημήτρης Παπαδάτος: Θα πω τσικουδιά! Μπορώ;
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Εύκολα… τσίπουρο!
Φωτεινή Τσακίρη: Τσίπουρο δαγκωτό!
Αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας;
Κώστας Κουτρουμπής: Μολιέρος.
Κώστας Θεοδόσιος: Καμπανέλλης και Γκόγκολ.
Δημήτρης Παπαδάτος: Αριστοφάνης.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Είναι τόσοι πολλοί… Ο καθένας σου δίνει κάτι διαφορετικό και γεμίζεις το “δοχείο” σου. Ο κάθε θεατρικός συγγραφέας μικρός ή μεγάλος, γνωστός ή άσημος όταν προσφέρει ένα έργο καταθέτει κομμάτι της ψυχής του. Το πως θα το εκλάβει ό καθένας και τι θέση θα πάρει μέσα του, μόνος του το γνωρίζει. Θα ακουστεί κλισέ αλλά θα πω Σαίξπηρ γιατί τα έργα του προσφέρουν ένα τεράστιο πεδίο διαφορετικών ερμηνειών κ τρόπων αποδόσεων που τα καθιστά κορυφαία 500 χρόνια τώρα κ με κάποιο τρόπο πάντα επίκαιρα.
Φωτεινή Τσακίρη: Άντον Τσέχωφ.
Μια θεατρική παράσταση που ξεχώρισες φέτος;
Κώστας Κουτρουμπής: Οι μαμάδες δεν αρρωσταίνουν ποτέ.
Κώστας Θεοδόσιος: Το όνειρο της Ιωνίας στο Θέατρο Αργώ.
Δημήτρης Παπαδάτος: Ο πουπουλένιος.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Δυστυχώς για εμένα δεν είχα τον χρόνο να δω όσες παραστάσεις θα ήθελα κ κατάφερα να απολαύσω πολύ λίγες όμως ανάμεσά τους ξεχώρισα το Μεμοράντουμ στο θέατρο Μπέλλος.
Φωτεινή Τσακίρη: Είδα μία πρόσφατα, που με εντυπωσίασε πολύ. Το όνειρο της Ιωνίας.
Κώστας Θεοδόσιος, Δημήτρης Παπαδάτος, Φωτεινή Τσακίρη, Κώστας Κουτρουμπής και Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης
Και κάτι απ’ τα επίκαιρα…
Πρέπει να έχει η τέχνη όρια;
Κώστας Κουτρουμπής: Και ποιος θα θέσει αυτά τα όρια, ποια είναι εκείνη η γραμμή που λέει ως εδώ είναι τέχνη? Δεν ξέρω, επικίνδυνα πράγματα.. Η τέχνη είναι ανοιχτός διάλογος, υπάρχει ένα κριτήριο για μένα που ορίζει την τέχνη απ’ όλα τ ́άλλα και αυτό είναι το κατά πόσο συγκινεί τον κόσμο ή όχι.
Κώστας Θεοδόσιος: Η τέχνη πρέπει και οφείλει να μιλάει για τα πάντα. Ο τρόπος που θα το κάνει είναι αυτός που θα την χαρακτηρίσει και θα προσδιορίσει την καλλιτεχνική της θέση. Η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια, πρέπει όμως να έχει φίλτρα.
Δημήτρης Παπαδάτος: Για εμένα προσωπικά Τέχνη και όρια δεν συνάδουν! Η τέχνη έχει πάντα προκαλέσει συζητήσεις για το αν πρέπει να έχει όρια ή όχι. Από τη μία πλευρά, πολλοί πιστεύουν ότι η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη και να εκφράζει οποιοδήποτε συναίσθημα ή ιδέα, χωρίς περιορισμούς. Η τέχνη μπορεί να είναι ένα μέσο για να εξερευνήσει κανείς τη φύση του κόσμου, την κοινωνία ή ακόμα και τον εαυτό του, και έτσι μπορεί να περιλαμβάνει ακραίες ή αμφιλεγόμενες ιδέες.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Τι θα πει όρια; ποια είναι τα όρια; Τα δικά σου, τα δικά μου ή του υπόλοιπου κόσμου; Αν κάτι δεν μου αρέσει τότε δεν το υποστηρίζω, δεν του δίνω τα λεφτά μου, δεν το διαφημίζω, δεν το προτείνω, λέω την άποψή μου και τελειώνω εκεί. Έτσι όπως θα έπρεπε να κάνει ο καθένας. Η τέχνη και το χιούμορ ΔΕΝ πρέπει να έχουν όρια και σίγουρα όχι θεσμοθετημένα.
Φωτεινή Τσακίρη: Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς η ελευθερία της έκφρασης είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη. Δουλειά της τέχνης, άλλωστε, είναι να προβληματίζει, να θιγεί, να επαναδιαπραγματεύεται θέματα, που θεωρούνται προβληματικά και απαιτούν την ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή μας. Περιχαρακώνοντάς την τέχνη, ροκανίζουμε τα θεμέλια της ίδιας μας της δημοκρατίας.
Ποια είναι η άποψή σου για τον βανδαλισμό έργων τέχνης ως μορφή διαμαρτυρίας;
Κώστας Κουτρουμπής: Η καταστροφή δεν είναι διαμαρτυρία, είναι χουλιγκανισμός, αλλοίμονο αν κάποιος καταστρέφει ένα έργο τέχνης επειδή διαφωνεί. Μετά τι επακολουθεί; Η καύση βιβλίων στις πλατείες ; Το έχουμε ξαναδεί το έργο και ξέρουμε και πώς τελειώνει.
Κώστας Θεοδόσιος: Ο βανδαλισμός είναι βια. Στεκόμαστε απέναντι, χωρίς αστερίσκους, επεξηγήσεις, αναλύσεις.
Δημήτρης Παπαδάτος: Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι η τέχνη πρέπει να έχει όρια, ειδικά όταν ενδέχεται να προκαλέσει βία, διαταραχή ή αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία. Οι ηθικές αξίες και οι κοινωνικοί κανόνες ενδέχεται να επιβάλλουν κάποια όρια στην ελευθερία έκφρασης, προκειμένου να προστατευτούν τα δικαιώματα και η ευημερία των ατόμων. Τέλος θα πω ότι είμαι κατά της βίας από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Υπάρχουν πιο έξυπνοι τρόποι να διαμαρτυρηθείς.
Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης: Γενικά η άποψή μου για τον βανδαλισμό, σε οτιδήποτε και όχι μόνο έργα τέχνης, είναι πως μας γυρίζει σε πρωτόγονα επίπεδα. Είναι η απόλυτη υποτίμηση της νοημοσύνης· πως εγώ τώρα αντιδρώ καίγοντας το αυτοκίνητο κάποιου κακομοίρη, σπάζοντας το μαγαζί ενός μεροκαματιάρη ή διαλύοντας ότι βρω μπροστά μου από γήπεδα μέχρι πεζοδρόμια. Πριν μερικά χρόνια οι Ταλιμπάν έκοβαν κεφάλια από αγάλματα κ έκαιγαν βιβλία κτλ. και τους αποκαλούσαμε όλοι μας ως μέλη του ζωικού βασιλείου και μάλιστα από τα μη αναπτυγμένα και φτάσαμε στο 2025 να αντιμετωπίζουμε αντίστοιχες καταστάσεις στην Ελλάδα από συμπατριώτες μας… Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο γιατί το σκέφτομαι και εκνευρίζομαι και φοβάμαι πως θα πω πράγματα που δεν πρέπει.
Φωτεινή Τσακίρη: Από την στιγμή που ένα έργο τέχνης εκτίθεται, μπαίνει αυτομάτως στην διαδικασία της κρίσης. Το κοινό είναι νόμιμο να αντιδράσει όπως θέλει, μέσα όμως σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο. Μπορεί να συνδιαλλαγεί με το έργο, να το χειροκροτήσει, να αδιαφορήσει, ακόμη και να το απορρίψει. Οι ακραίες όμως μορφές διαμαρτυρίας καταδεικνύουν άλλες αδυναμίες και παθογένειες της κοινωνίας μας, που είναι εξαιρετικά ανησυχητικές και επικίνδυνες.
περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ: https://palcoscenico.gr/oi-mirolatres-theatro-alkmini/