Γράφει ο Διονύσης Μαλαπέτσας
Συνήθως όταν σμίγουν δύο ή περισσότερα πράγματα, τότε προκύπτει ένα μεγαλύτερο. Ενώνεις για παράδειγμα δυο περιουσίες και φτιάχνεις μια μεγαλύτερη. Ενώνεις δύο βάρη και φτιάχνεις ένα μεγαλύτερο. Ενώνεις δύο τραπέζια και φτιάχνεις ένα μεγαλύτερο. Υπάρχουν όμως και μερικές εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα οι στενοχώριες, τα βάσανα ή οι πίκρες. Αυτά σαν ανταμώσουν, μειώνονται. Και το καλύτερο όλων; Τι συμβαίνει όταν ενώσεις δύο μοναξιές; Το εξής παράδοξο, αντί για μία μεγαλύτερη μοναξιά, εξαφανίζονται μονομιάς και οι δυο! Και αυτό συμβαίνει διότι απλώς δύο άνθρωποι ξεκινούν να μιλούν και καταλήγουν…να χορεύουν.
Δεν είναι διόλου εύκολη τούτη η διαδικασία, διότι οι άνθρωποι που έχουν συνηθίσει στη μοναξιά έχουν μάθει να μην εμπιστεύονται, να μην ανοίγονται, να μη μοιράζονται, να μη μιλούν. Παρά ταύτα, δεν τα έχουν ξεχάσει όλα αυτά, ακόμη και αν το αρνούνται. Όπως άλλωστε έλεγε και ο μέγας Άντον Τσέχωφ “Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους, για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν.” Το ίδιο συμβαίνει και στις ηρωίδες του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ. Δύο γυναίκες που κατέληξαν μόνες, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες και σε διαφορετικές χρονικότητες, βρίσκονται στον ίδιο χώρο και αναγκάζονται να συμβιώσουν. Η συμβίωση τους είναι δύσκολη, κακοτράχαλη, κρύβει εντάσεις, θυμό, γέλια και κλάματα. Ακροβατεί συνεχώς πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Μια διαρκής ταλάντωση απ’ το Ζενίθ στο Ναδίρ. Σαν ένα κύμα, σαν ένας χορός, σαν ένα tango για δύο.
Η Κατιάνα Μπαλανίκα και η Ιωάννα Ασημακοπούλου συναντιούνται επί σκηνής και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, ξεδιπλώνουν το τεράστιο υποκριτικό τους ταλέντο σε μια γλυκόπικρη “χορογραφία” βγαλμένη από “φιλμάκι γαλλικό”. Δε διστάζουν να τσαλακωθούν και να αναμετρηθούν με ρόλους ασυνήθιστους για εκείνες, που έχουν διακριθεί σε πιο κωμικές καταστάσεις. Και όμως με όπλα την πραγματικά έντονη χημεία τους, την πλαστικότητα και τον ωμό, σε πολλές στιγμές, ρεαλισμό καταφέρνουν να πάρουν ένα αρκετά επίπεδο κείμενο, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και κορυφώσεις και να το αναβαθμίσουν, φτιάχνοντας μια καλοστημένη παράσταση απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Στο όλο αποτέλεσμα βέβαια, έχει συμβάλλει καθοριστικά ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, σκηνοθέτης της παράστασης, ο οποίος -ως άλλος μαέστρος- έχει δώσει έναν ταιριαστό ρυθμό, με διακριτικότητα και χωρίς υπερβολή. Ήταν άλλωστε πολύ απαιτητική δουλειά το να πρέπει να σκηνοθετήσεις δύο τέτοιες γυναίκες, που πέραν της πείρας και των ικανοτήτων, έχεις να διαχειριστείς τα φλογερά τους ταμπεραμέντα, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά βρεθούν εν τη ενώσει. Για καλή του τύχη στο δύσκολο έργο του είχε τη συνεισφορά της Παναγιώτας Παπαδημητρίου. Όσον αφορά την κυριολεκτική χορογραφία, εκεί συνέδραμε ο Φωκάς Ευαγγελινός. Τα λιτά, γεωμετρικά σκηνικά της Νατάσσας Παπαστεργίου εξυπηρέτησαν επάξια τις ανάγκες της παράστασης, ενώ εξίσου αρμοστά ήταν και τα κοστούμια του Άγη Παναγιώτου. Και βέβαια αξίζει να αναφερθεί η εικαστική πινελιά του Πάτροκλου Σκαφίδα, που έφτιαξε τα ατμοσφαιρικά video-art στο φόντο της σκηνής, χωρίζοντας τις πράξεις του έργου.
Περισσότερα για την παράσταση εδώ.