Γράφει ο Διονύσης Μαλαπέτσας
Τα θεατρικά κείμενα έχουν γραφτεί σε τέτοια μορφή ώστε να μπορούν εύκολα να παίζονται στο θέατρο. Αντιθέτως, τα διηγήματα, οι νουβέλες και τα μυθιστορήματα είναι γραμμένα πρωτίστως με σκοπό την ανάγνωσή τους και η διασκευή τους σε θεατρικά είναι μια δύσκολη και απαιτητική διεργασία. Ο Κώστας Ασπιώτης έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως αρέσκεται στο να βάζει δύσκολα στον εαυτό του και να βγαίνει νικητής, ανεβάζοντας τον πήχη κάθε φορά ψηλότερα. Μετά τις “Λευκές Νύχτες” του Ντοστογιέφσκι και τη μεταφορά της ταινίας “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” στο θέατρο, επέλεξε φέτος να φέρει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει το μυθιστόρημα του Πούσκιν “Η κόρη του λοχαγού”, με την πολύτιμη βοήθεια της Νατάσας Πετροπούλου.
Πρόκειται για ένα πολύπλευρο έργο, που μπορεί να περιγραφεί μεταξύ άλλων ως ιστορικό αλλά και ως ερωτικό. Το έργο εδράζεται σε ιστορικά πρόσωπα και αληθινά γεγονότα αλλά θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και την αγάπη. Συνδυάζει άψογα τη συγκίνηση, με το χιούμορ, καθώς δε στερείται και στιγμών αγωνίας για την εξέλιξη των γεγονότων και των ηρώων και όλα αυτά με κατακλείδα ένα ευτυχές φινάλε. Ο Ασπιώτης εργάστηκε με σεβασμό, ευλάβεια και μεράκι στο κείμενο του Πούσκιν και έφτιαξε μια καλοστημένη παράσταση που δικαίωσε τον ίδιο και τους υπόλοιπους συντελεστές της. Δημιούργησε ολοζώντανες ατμοσφαιρικές εικόνες, βγαλμένες απ’ τα βάθη της στέπας και με τη συνεπικούρηση μιας καπνομηχανής, μας πήρε συνεπιβάτες στην τόσο ρεαλιστική, όσο και εντελώς ανυπόστατη άμαξά του, να γλιστρά στο χιόνι μπροστά στα μάτια μας. Η αλήθεια είναι πως έχει αυτή τη συνήθεια, του αρέσει ο ρόλος του “θαυματοποιού” που ξεγελά με ψευδαισθήσεις το κοινό. Σε πείθει πως βλέπεις εμπρός σου άμαξες και ακούς άλογα που τρέχουν, κακοκαιρίες και χιονοθύελλες να σε κυκλώνουν ή βίαιους πολέμους την ώρα που οι ηθοποιοί κρατούν στα χέρια τους αντί για όπλα, όργανα και παίζουν μουσική. Και όλα αυτά χωρίς σκηνικά, χωρίς προτζέκτορες και τεχνολογικά εφέ. Απλά, ορθόδοξα, θεατρικά. Έτσι κάνεις θέατρο, γιατί αυτό είναι το θέατρο. Ζωντανή αναπαράσταση επί σκηνής, με λιτά μέσα. Αλλιώς θα ήταν κινηματογράφος.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι παραπάνω από άρτιο και το επίπεδο της παράστασης είναι πραγματικά πολύ υψηλό, καθώς είναι εύρυθμη και σφύζει από δράση και ευφάνταστα σκηνοθετικά ευρήματα. Οι πέντε πραγματικά ταλαντούχοι ηθοποιοί (Παντελής Δεντάκης, Μιχάλης Οικονόμου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Σταύρος Σβήγκος και Θάλεια Σταματέλου) βρίσκονται συνεχώς επί σκηνής και ενσαρκώνουν εξαιρετικά πολλούς διαφορετικούς ρόλους ο καθένας, δεκαπέντε στο σύνολό τους. Για να το πετύχουν αυτό πρέπει να αλλάζουν γρήγορα κοστούμια σε κάποιο αδρανές σημείο της σκηνής. Σε όλη αυτή τη διαδικασία συνδράμουν τα ευφυώς σχεδιασμένα κοστούμια της Διδούς Γκόγκου και οι φωτισμοί του Τάσου Παλιορούτα που φροντίζουν να μεταφέρουν την προσοχή των θεατών στο επίκεντρο των εξελίξεων. Όλα και όλοι τριγύρω κινούνται σαν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, σαν σε χορογραφία, γεγονός στο οποίο συνέβαλαν αφενός τα μινιμαλιστικά, μα τόσο λειτουργικά και κυρίως ευκίνητα σκηνικά της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη, αφετέρου η κινησιολόγος Σεσίλ Μικρούτσικου και βέβαια οι μουσικές του Γιωργή Χριστιανάκη, οι οποίες ως επί το πλείστον εκτελούνται στη σκηνή απ’ τους ίδιους τους ηθοποιούς.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες και των πέντε του θιάσου, οι οποίοι πέραν των υποκριτικών διαθέτουν σαφώς και μουσικές ικανότητες. Με σύμμαχο τη σταθερότητα και τη δωρικότητα οι Μιχάλης Οικονόμου και Θάλεια Σταματέλου απέδωσαν τους δύο κεντρικούς ήρωες, από τη σκοπιά της ιστορίας αγάπης. Γύρω τους οι Μαριάμ Ρουχάτζε και Σταύρος Σβήγκος, οι οποίοι όντας τόσο εύπλαστοι έδωσαν πνοή σε πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Για το τέλος κράτησα τον Παντελή Δεντάκη, τον “βετεράνο” του καστ, που με την υποκριτική του δεινότητα και την πολύχρονη πείρα του, θεωρώ πραγματικά πως έκλεψε αν όχι την παράσταση, σίγουρα τις εντυπώσεις και ένα δυνατό χειροκρότημα. Επιλογικά θα λέγαμε πως πρόκειται για μία παράσταση που αξίζει να δείτε και που φεύγοντας απ’ το θέατρο, θα την ανακαλείται και σίγουρα θα σχηματίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη σας.
Περισσότερα για την παράσταση εδώ.