Οφείλω να παραδεχτώ πως παραξενεύτηκα όταν έμαθα πως κάθε Σαββατοκύριακο στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη ανεβαίνουν…Δυο Σκύλοι. Όπως είναι λογικό, σκέφτηκα πως προφανώς πρόκειται για κάποια μεταφορική χρήση του λόγου, παρόλα αυτά αποφάσισα να πάω ο ίδιος ως εκεί και να δω τι ακριβώς συμβαίνει με τον Κιχώτη και τον Οδυσσέα, όπως πληροφορήθηκα πως ονομάζονται τα δύο τετράποδα. Κάθισα λοιπόν στη θέση μου, τα φώτα χαμήλωσαν και ξαφνικά ξεκίνησαν να ακούγονται αλυχτήματα. Όταν η σκηνή φωτίστηκε ο Κιχώτης καθόταν ήδη στο προσκήνιο και κοιτούσε στωικά προς κάποια κατεύθυνση, σαν κάτι ή κάποιον να προσμονούσε. Πριν προλάβω να επεξεργαστώ περισσότερο το λιτό, κυβιστικό σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου, που υπογράφει και τα τόσο αρμοστά κοστούμια της παράστασης, ο Οδυσσέας ξεπήδησε σαν απ’ το πουθενά και εισέβαλε θεαματικά στη σκηνή, φασαριόζος και παιχνιδιάρης, παλινδρομώντας γρήγορα την ουρά. Τότε οι Δυο Σκύλοι ξεκίνησαν να συζητούν μεταξύ τους, ξετυλίγοντας σαν κουβάρια τις ιστορίες, που τους οδήγησαν ως στο προαύλιο ενός νοσοκομείου.
Δεν άργησα να διαπιστώσω, ιδίοις όμμασι, πως ο τίτλος της παράστασης καθόλου υπερβολή ή τρόπος του λέγειν ήταν, αντιθέτως οι Πίτερ Ραντλ και Ιβάν Σβιτάιλο παραχωρούσαν τα σώματά τους σε δύο συμπαθέστατα ζώα, που το καθένα είχε εκκινήσει από διαφορετική αφετηρία, μα τα βήματά τους μια νύχτα συναντήθηκαν, για να σμίξουν δύο μοναξιές στο όνομα μιας δυνατής φιλίας, που μόλις ξεκινούσε. Δεν ήταν μια απλή εξιστόρηση γεγονότων που αφορούσαν στις ζωές δύο σκυλιών. Ήταν δύο πολύ προσεκτικά μελετημένες και άρτια σκηνοθετημένες, απ’ την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, ερμηνείες, που αποδόθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βλέπεις τελικά στη σκηνή, αυτό που σου τάζει η παράσταση ήδη απ’ την αφίσα, Δυο Σκύλους. Πέραν της ίδιας της ενέργειας και της ικανότητας των ηθοποιών, η επιτυχία εδράζεται αφενός στην κινησιολογία, την οποία επιμελήθηκε η Χριστίνα Φωτεινάκη και αφετέρου στους ήχους που παράγουν, καθώς είναι σαφής και τελικά ορατή η σπουδή και η εξάσκηση, τόσο στην κίνηση και στην εν γένει συμπεριφορά του σκύλου, όσο και στους ήχους που παράγει το ζώο.
Η πολυσχιδής Κωνσταντίνα Νικολαΐδη παίρνει μια νουβέλα του Θερβάντες (σ.σ. Ο διάλογος των δύο σκύλων) τη φρεσκάρει, τη ρετουσάρει και την ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο, με τελικό προορισμό τη σύγχρονη Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι μια ευχάριστη και γλυκόπικρη ιστορία, διανθισμένη με πολύ χιούμορ, που καταπιάνεται με πολλά ζητήματα τόσο της ανθρώπινης, όσο και της σκυλίσιας ζωής, χωρίς ίχνος κυνισμόυ… Οι δε πρωταγωνιστές της παράστασης πραγματικά αλληλοσυμπληρώνονται δημιουργώντας ένα απολαυστικό δίδυμο. Αν δεν τους έχετε δει, προλαβαίνετε ακόμα, καθώς και αυτό το Σαββατοκύριακο θα…τριγυρίζουν στο Θέατρο Αλκμήνη.
