Γράφει ο Διονύσης Μαλαπέτσας
Οκτώ συμμαθητές, γεννημένοι στη μεταπολίτευση αποφοιτούν και ξεκινούν με όνειρα την περιπλάνησή τους στην ενήλικη ζωή. Έκτοτε, συναντιούνται κάθε 10 χρόνια, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σ’ ένα εορταστικό Reunion, περνάνε λίγο χρόνο παρέα και μπαίνουν σε μία απολογιστική διαδικασία, που έτσι κι αλλιώς επιβάλλει το κλίμα αυτών των ημερών. Φέτος όμως είναι διαφορετικά. Βαδίζοντας πια για τα καλά στην ψυχολογικά κακοτράχαλη ατραπό της πέμπτης δεκαετίας, συναντούν μπροστά τους ένα δύσβατο εμπόδιο, την κρίση της μέσης ηλικίας. Ο απολογισμός τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολος και η ενδοσκόπηση αρκετά πιο επεμβατική και επίπονη από κάθε προηγούμενη. Ο Πάουλο Κοέλιο λέει πως “ίσως τελικά η περιπλάνηση στη ζωή να μην είναι τόσο πολύ για το να γίνεις κάτι. Ίσως πρόκειται περισσότερο για το να μη γίνεις ό,τι δεν είσαι πραγματικά, ώστε να καταλήξεις αυτός που έπρεπε να είσαι εξαρχής”.
Όλα λοιπόν ξεκινούν μια κρύα μέρα στην Αράχωβα. Οι οικοδεσπότες έχουν προετοιμάσει τα πάντα στην εντέλεια. Οι καλεσμένοι καταφθάνουν. Το Reunion είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Κάπου εκεί τρυπώνει στο σπίτι και το κοινό. Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση που σου δημιουργείται στην παράσταση, πως έχεις παρεισφρήσει κρυφά στο διπλανό δωμάτιο και κοιτάζεις τα τεκτενόμενα μέσα απ΄ την κλειδαρότρυπα της μεσόπορτας. Όσο περνάει όμως η ώρα, το μπλεγμένο γαϊτανάκι ζωών και χαρακτήρων αρχίζει να ξετυλίγεται και σιγά-σιγά γνωρίζοντας τους χαρακτήρες, τα όρια της σκηνής και της αυλαίας γίνονται πλέον δυσδιάκριτα, χάνονται και νιώθεις να γίνεσαι και εσύ ένας απ’ τους καλεσμένους, ένας από εκείνους τους μαθητές που μεγάλωσαν και κατέληξαν υπάκουοι πολίτες. Ίσως φταίνε οι κοινές προσλαμβάνουσες μιας γενιάς που μεγάλωσε στον απόηχο μιας παρατεταμένης και επί πιστώσει γιορτής, μιας ψευδεπίγραφης νιρβάνα στα πλαίσια της παλινόρθωσης ενός ταλαιπωρημένου λαού, που όμως είχε την ατυχία να ζει στη χώρα που της κληροδοτήθηκε η μοίρα του Σισύφου, αυτή η μάταιη αλληλουχία ακμής-παρακμής, εκείνος ο ατέρμονας βρόγχος, που σε επιστρέφει πάλι στο μηδέν, τη στιγμή που νομίζεις πως άγγιζες μόλις την κορυφή.
Σε όλη αυτή την ενσωμάτωση και την ταύτιση των θεατών με τους ήρωες του έργου, πέραν του φυσικού χώρου του θεάτρου Βαφείου, στο οποίο η σκηνή αγκαλιάζεται περιμετρικά από την πλατεία, στο πρότυπο που και ο Κάρολος Κουν ήθελε το θέατρο, βοηθά τα μέγιστα η ζεστή και ζωντανή σκηνοθεσία του Κώστα Δελακούρα, ο ζωηρός της ρυθμός και ο έντονος ρεαλισμός της, χωρίς το παραμικρό ίχνος επιτήδευσης. Βεβαίως όλα αυτά εκφράζονται μέσω της φυσικότητας και των υποκριτικών ικανοτήτων των οκτώ ταλαντούχων ηθοποιών (Δημήτρης Αντωνιάδης, Κώστας Δελακούρας, Άννα Ετιαρίδου, Ειρήνη Ευαγγελάτου, Σίμος Κυπαρισσόπουλος, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Γιάννα Παπανικολάου). Στο κέντρο όλης της παράστασης αρωγός στέκει το καλογραμμένο και τόσο φρέσκο κείμενο της συγγραφέως, Άννας Ετιαρίδου, που θίγει ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών ζητημάτων της σύγχρονης κοινωνίας. Ένα κείμενο γραμμένο στο σήμερα, σε απλή γλώσσα που αγγίζει και αφορά τον καθ’ έναν που ανήκει σε αυτή τη γενιά -με τα ομιχλώδη χρονικά όρια- που ποτέ δεν παραδέχτηκε αυτό που της συμβαίνει. Ίσως γιατί δεν μπορούσε να το καταλάβει, ίσως πάλι γιατί δεν ήθελε.
Συνοψίζοντας, είδαμε μία καλοστημένη παράσταση, που εδράζεται σ’ ένα συμπαγές κείμενο το οποίο γράφτηκε για να προβληματίσει και να αποτελέσει εφαλτήριο γόνιμων διαλόγων αλλά και εσωτερικών αναζητήσεων. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε εσείς επί σκηνής, στο θέατρο Βαφείο, καλεσμένοι στο δικό σας Reunion, για να θυμηθείτε τα δικά σας όνειρα, να ανακαλύψετε τα δικά σας ιδανικά, να αναζητήσετε τα δικά σας ηθικά όρια και φραγμούς.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.