Γράφει ο Διονύσης Μαλαπέτσας
Άραγε μπορεί να γίνει θέατρο παντού, ακόμα και στα πλέον απίθανα μέρη; Σαφώς και μπορεί, αρκεί να ικανοποιούνται οι τρεις συνθήκες που θέτει ο ορισμός του θεάτρου, δηλαδή να συνυπάρχουν στο ίδιο προσυμφωνημένο σημείο τρεις οντότητες: τουλάχιστον ένας σάρκινος εκτελεστής (ηθοποιός), τουλάχιστον ένας ιδεατός ήρωας (ρόλος) και τουλάχιστον ένας δέκτης (θεατής). Μόλις ο αφηγητής ξεκινήσει να εξιστορεί τα γεγονότα, αυτομάτως έχουμε θέατρο! Αυτό συμβαίνει, για δεύτερη χρονιά, τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου στο θρυλικό υπόγειο μπιλιαρδάδικο, Roi-Mat, στην πλατεία Αμερικής. Συνυπάρχουν ταυτόχρονα τρεις υπέροχοι ηθοποιοί, οι Σωτήρης Δούβρης, Μιχάλης Καλιότσος και Γιάννης Σέρρης, τρεις ιδιαίτεροι και καλογραμμένοι ιδεατοί ήρωες και δια βίου θαμώνες του μπιλιαρδάδικου, οι Ψηλός, Άγιος και Μικρός και βέβαια οι αμέτρητοι θεατές που παρακολούθησαν και συνεχίζουν να σπεύδουν στο Roi-Mat κάνοντας το για 2η χρονιά συνεχώς sold-out.
Με αφορμή την πλούσια ιστορία του, που συμπλήρωσε μισό αιώνα και συνεχίζει, ο Γιώργος Κλεάνθους αποφάσισε να γράψει ένα κείμενο και να φτιάξει μια site-specific παράσταση αφιερωμένη στο χώρο που έχει φιλοξενήσει χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους (βλέπε Κόκοτα, Θεοδωράκη και Παπακωνσταντίνου) θαμώνες, στα μεγάλα αμερικάνικα τραπέζια με τις καλοβουρτσισμένες τσόχες. Έτσι γεννήθηκε το ομώνυμο Ρουά-Ματ, ένα κείμενο γραμμένο όχι για το μπιλιάρδο, ένα κείμενο γραμμένο για το μπιλιαρδάδικο, όπως επισημαίνει και ο καθ’ ύλην αρμοδιότερος όλων, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου. Και μιλώντας για τις δύο αυτές του ιδιότητες, έχουμε ένα ζωντανό και σύγχρονο κείμενο που θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα της καθημερινότητας και αφορούν στον καθέναν από εμάς, ασχέτως αν παίζουμε μπιλιάρδο ή όχι. Με σπιρτόζικους διαλόγους, στακάτες ατάκες και αρκετές δόσεις χιούμορ, το έργο κυλά αβίαστα και ευχάριστα για τους θεατές, οι οποίοι αισθάνονται πραγματικά σαν θαμώνες του μπιλιαρδάδικου, που παίζοντας (κρυφ)ακούν το τι συμβαίνει στα δίπλα τραπέζια.
Η σκηνοθεσία μπορεί εξ΄ όψεως να μοιάζει εύκολη δουλειά σε μία site-specific παράσταση, ωστόσο κρύβει τις δικές της δυσκολίες, καθώς επί της ουσίας πρέπει να γεννηθούν εκ του μηδενός η σκηνή, οι διάδρομοι, τα καμαρίνια, η πλατεία και όλα αυτά ενώ τα αντικείμενα του χώρου συνεχίζουν να υπάρχουν και να βρίσκονται στις θέσεις τους. Στην περίπτωσή μας έχει γίνει μια άψογη αξιοποίηση του χώρου του μπιλιαρδάδικου, με τους θεατές να αγκαλιάζουν περιμετρικά τα μεγάλα τραπέζια του μπιλιάρδου που αποτελούν τη σκηνή. Οι ηθοποιοί κινούνται με φυσικότητα και άνεση στο χώρο, όπως ακριβώς θα έκαναν και αν δεν έπαιζαν σε παράσταση. Οι ερμηνείες τους στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, με το χιούμορ να μην καταντά σε καμία περίπτωση καρικατούρα, τις εντάσεις να σου προκαλούν όντως ένα αίσθημα να θες να τους χωρίσεις και κυρίως τις τεχνικές τους στο μπιλιάρδο, να σε πείθουν πως μιλάμε για βιρτουόζους και πάνω… Μια μικρή ξεχωριστή μνεία στον Μιχάλη Καλιότσο είναι απαραίτητη, όχι γιατί οι δύο άλλες ερμηνείες υπολείπονται, αλλά γιατί εκμεταλλεύεται την αβάντα που του δίνει ο ρόλος και απογειώνει τον Άγιο, κάνοντας τον να κλέβει την παράσταση, είναι ο ρόλος του γραμμένος έτσι. Blame the writer που θα λέγαμε στο Λονδίνο…
Με οδηγό την απλότητα και το ρεαλισμό, το όλο αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και δικαιώνει τους συντελεστές του, αλλά και τη φήμη που έχει αποκτήσει πλέον και το Ρουά-Ματ το νεότερο, ανάλογη του Roi-Mat του πρεσβυτέρου. Εγώ θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να ζήσετε αυτή την ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία στο μπιλιαρδάδικο Roi-Mat στην Πλατεία Αμερικής, ως την Κυριακή 15/12.
Δείτε περισσότερα για την παράσταση εδώ.