Γράφει ο Κωνσταντίνος Αβράμης
Η παράσταση της Σοφίας Καραγιάννη είναι μια πολύ καλή παράσταση. Οι ηθοποιοί είναι ενεργοί καθ’ όλη τη διάρκεια, με χειρονομίες, νεύματα και χορογραφία που παράγει νόημα, αλλά χωρίς να αποσπά την προσοχή από την εκάστοτε σκηνή. Πρόκειται για ένα σαρκαστικό, ιδιότροπο έργο του Γκόγκολ, το οποίο μεταπλάθεται από τoυς ηθοποιούς (Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Διονύσης Λάνης, Γιάννης Μάνθος, Χρήστος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Πασσάς) και τη σκηνοθέτιδα σε ένα καλοϊσορροπημένο κομψοτέχνημα. Μέσα στο πανδαιμόνιο της Αθήνας, μέσα στις τόσες παραστάσεις, που μόνο η πανάκριβη προώθησή τους αιτιολογεί τα sold out (και όχι η ποιότητα), οι «Νεκρές ψυχές» ξεχωρίζουν ως μια δουλειά που χαρακτηρίζεται από ακρίβεια και μέτρο.
Απλός σκηνικός χώρος, από εκείνους που γεννούν μία παράσταση χωρίς εφέ, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς στρεβλώσεις του ήχου. Μόνο η μεταμορφωσιμότητα των ηθοποιών ―η ενεργοποίηση κάθε μυός, η αξιοποίηση των φωνητικών τους δυνατοτήτων― και η στέρεα, ακλόνητη δραματουργία. Καμία ροπή προς τη φιλοσοφία ή την ανάλυση, τίποτε το διδακτικό ή το εκβιαστικό: όλα λέγονται με
την ίδια προσοχή, με έμφαση στην ιστορία και τις λεπτομέρειές της και ο αναστοχασμός επαφίεται στο θεατή. Το κλασικό θέατρο ρεπερτορίου καταφέρνει εδώ να είναι διακριτικά αστείο, εξ ορισμού υπαρξιακό, φλέγον χωρίς την ανάγκη κανενός εκσυγχρονισμού.
Να αναφέρω επίσης τη σπουδαία πολιτική περί μη χρήσης τηλεφώνων: στο Θησείον καταφέραμε να παρακολουθήσουμε μετά από καιρό παράσταση χωρίς να παρεμβληθεί ο ήχος κλήσης ή η οθόνη κανενός από το κοινό. Πράγμα σπάνιο και ιερό. Ένα αληθινό θέατρο συνάντησης, όχι χάριν απεύθυνσης, αλλά λόγω της υπόρρητα πολιτικής δραματουργίας. Η Σοφία Καραγιάννη έχει δημιουργήσει έναν κόσμο μοναδικό, συναισθηματικό αλλά όχι συγκινητικό· αστείο αλλά όχι απρεπή· γραμμικό αλλά όχι μονοδιάστατο. Με πολύ καθαρό κώδικα και σαφείς επιλογές, ο Γκόγκολ αναδεικνύεται ξανά ως πηγαία πολιτικός, χάρη στην εξαιρετική δουλειά της ομάδας Gaff και της σκηνοθέτιδας.