Επιμέλεια συνέντευξης: Βαμβακάρη Άννα
Στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας κάνει την εμφάνισή της μια ομάδα νέων ηθοποιών που ονομάζεται “Νι, το τελικό”, στέλνει δελτία τύπου με στίχους του Μάνου Χατζιδάκι από την “Οδό Ονείρων” (https://palcoscenico.gr/n-teliko/) και επιλέγει στο πρώτο της ανέβασμα ένα έργο του Παπαδιαμάντη. Ήρθε λοιπόν η ώρα να τη γνωρίσουμε καλύτερα…
- Καλησπέρα σε όλες και όλους, σας καλωσορίζω στο Παλκοσένικο! Αν συμφωνείτε και εσείς, θα μπορούσαμε να μιλάμε στον ενικό. Εκκινώντας από τα βασικά, πείτε μας, πώς προέκυψε το όνομα της ομάδας σας;
Η αλήθεια είναι ότι όσο εμείς ακόμα ασχολούμασταν με το να εμβαθύνουμε στη δραματουργία και να γνωρίσουμε υποκριτικά ο ένας τον άλλον, υπήρξε η ανάγκη να βρεθεί ένα όνομα. Έτσι, λέγαμε ιδέες όπου βρισκόμασταν. Το κείμενο του Παπαδιαμάντη είναι γεμάτο «νι, τελικά», τα οποία σήμερα δε χρησιμοποιούμε. Συνεχώς, στην αρχή, τα ξεχνούσαμε ή δεν τα αρθρώναμε καλά. Μία από εμάς , η Μαίρη, πεταγόταν συνέχεια και μας διόρθωνε. Φυσικά, όλοι νιώθαμε πόσο διαφορετικά ηχούσε κάθε λέξη όταν την αρθρώναμε όπως ήταν γραμμένη. Η γλώσσα του διηγήματος μας μάγευε. Τελικά, καταλήξαμε να βάζουμε «νι» ακόμα και όταν δεν υπήρχε! Πάλι διορθώσεις από τη Μαίρη! Κάπως έτσι, με τα «νι, τα τελικά» να πλανιούνται στον αέρα στις αναγνώσεις μας, προτάθηκε η ιδέα: «Τελικό νι»! Και αντιπροτάθηκε: «Νι, το τελικό».
- Ποιος είναι ο τόπος και ο χρόνος “συνάντησής” σας, τότε που αποφασίσατε να γίνετε ομάδα;
Η πρώτη μας απόπειρα να φτιάξουμε μια ομάδα έγινε περίπου έναν χρόνο πριν, στο σπίτι του Ανδρέα, στην Κυψέλη. Επειδή τότε είχαμε όλοι άλλες δουλειές, σπουδαστικές υποχρεώσεις, πρόβες, παραστάσεις κλπ, ξεκινήσαμε κάποιες συναντήσεις, όπου περισσότερο διαβάζαμε το κείμενο, το συζητούσαμε και γνωριζόμασταν. Οι πρόβες μας ξεκίνησαν πιο εντατικά στις αρχές του Σεπτέμβρη, οπότε και δημιουργήθηκε πλέον επίσημα το “Νι, το τελικό’’ που (ακόμα δεν) ξέρετε και θα αγαπήσετε!
- Σε μια άλλη συνέντευξη ο Άγγελος (Κούκος) ανέφερε πως αφιερώσατε πολύ χρόνο για να μπορέσετε να γίνετε ομάδα με την ουσία της λέξης. Έχετε κάποιες ιστορίες ή ευτράπελα από αυτή τη διαδικασία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Η «ομάδα», με την ουσία της λέξης, εντοπίζεται, πιστεύουμε, σε μια αίσθηση που έχουμε πλέον όλοι μαζί, ανοίγματος, οικειότητας, συνωμοσίας, που προέκυψε χωρίς ακριβώς να αντιληφθούμε το πότε και το πώς, από τις πολλές ώρες προβών που περάσαμε μαζί. Καλώς ή κακώς, το ότι η παραγωγή αυτή στήθηκε και οργανώθηκε από εμάς, μας εξάντλησε μεν, αλλά αποτέλεσε μεγάλο σχολείο. Όταν έχεις κάνει 4 ώρες πρόβα και μετά πρέπει στη 1 τη νύχτα να κάτσεις να μιλήσεις για σκηνικά, τρέιλερ, αφίσες, αυτό οξύνει και τα νεύρα σου και τις αντοχές σου και την ανοχή σου προς τον άλλον και τελικά είναι και ένα από τα βασικά συστατικά που σε κάνουν ομάδα. Ευτράπελα ιδιαίτερα δεν έχουμε! Έχουμε όμως γλυκιές αναμνήσεις! Να σιχτιρίζουμε τον Γρηγόρη που μας σήκωσε 6 το πρωί από τα κρεβάτια μας για φωτογράφιση επειδή ήθελε «να προλάβει το πρωινό φως», να παραγγέλνουμε σουβλάκια αντί να κάνουμε πρόβα, να κάνουμε όμως παρόλα αυτά και πρόβα γιατί καθώς τρώγαμε καταλήξαμε να διαβάζουμε ο ένας στον άλλον ερωτικά γράμματα από τη ρώσικη λογοτεχνία, να κανονίζουμε να κοιμηθούμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι μετά τη βραδινή μας πρόβα για να ξεκινήσουμε νωρίς την επόμενη μέρα και τελικά να κοιμόμαστε στις 5 το πρωί, τέτοια.
- Το “μαζί” σε αντιδιαστολή προς το “εγώ”, τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ποια θεωρείτε πως είναι η αξία του “μαζί” και γιατί το επιλέξατε;
Ενώ η μοίρα του ηθοποιού είναι το «μαζί», ο τρόπος που λειτουργεί ο επαγγελματικός χώρος της τέχνης αλλά και ολόκληρη η κοινωνία έχει ως κύριο άξονα το «εγώ». Η μοναξιά φαντάζει μονόδρομος. Στο θέατρο μόνος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ή και αν κάνεις, τι αξία θα έχει; Αν μια ιστορία απευθύνεται από εμένα προς εμένα μοναχά, τότε ίσως να μην έχει λόγο να ειπωθεί. Ο κοινός τρόπος και τόπος ύπαρξης πάνω στην σκηνή (και πίσω), η συλλογική ανάγκη που φέρνει τη συλλογική δράση, η συνδιαμόρφωση (όσο και αν φαντάζει δύσκολη κάποιες φορές) είναι αυτές που ανοίγουν το δρόμο και για το θεατή να ταυτιστεί ή έστω να μπορεί να ανήκει μέσα στο έργο, να βρει κάτι που τον αφορά. Σίγουρα, η δύναμη που έχουμε σαν λαός όταν ενωνόμαστε προς έναν στόχο ζώντας και διεκδικώντας, ξεπερνάει κάθε ατομική ενέργεια και δυναμική. Έτσι και εμείς συνειδητά διαλέξαμε, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, τα προγράμματά μας, τις διαφορετικές πιθανώς λεπτές «ματιές» μας πάνω στο τι σημαίνει θέατρο και ζωή, να πάρουμε στους ώμους μας όλες τις ευθύνες που πρέπει για να γίνει μια παράσταση, να ενώσουμε τα εγώ μας σε μια γειτονιά με μπόλικη απόλαυση.
- Μια ακόμα συνειδητή επιλογή σας ήταν το διήγημα “Απόλαυσις στη γειτονιά” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Πώς το ξεχωρίσατε ανάμεσα στα έργα του;
Το επιλέξαμε ή μας επέλεξε; Δεν ξέρουμε. Όλα άρχισαν όταν ο σκηνοθέτης της ομάδας, ο Ανδρέας, ασχολήθηκε με το κείμενο αυτό κατά την διάρκεια των σπουδών του. Το κείμενο αυτό, μέσα σε τόσα άλλα, έμεινε στο μυαλό του και προτάθηκε σε όλη την ομάδα. Η αμεσότητά του, η έντονη ύπαρξη διαλόγου που σπάνια συναντάς στον Παπαδιαμάντη, η ύπαρξη ζωής μέσα από ένα συμβάν θανάτου καθώς και το γεγονός ότι είναι ένα από τα λίγα αθηναϊκά του διηγήματα που συνδυάζει τη δημοτική με την καθαρεύουσα γλώσσα-χαρακτηριστικό μιας Αθήνας που αλλάζει- είναι στοιχεία που καθιστούν αυτό το διήγημα ξεχωριστό. Όλοι ζούμε σε μια διαφορετική πρωτεύουσα πια, οπότε το να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε μια τέτοια γειτονιά ήταν κάτι που μας ενδιέφερε έντονα. Τα θέματα που ανοίγουν σε αυτό το μικρό διήγημα, όπως η απώλεια, η ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία, για ζωή, για λίγη απόλαυση, η μεταφορά πληροφοριών και ο έρωτας, μας αφορούν και ξεχωριστά σαν άτομα αλλά και σαν κρίκους μιας ομάδας!
- Η ομάδα σας ανέβηκε όλα τα δημιουργικά σκαλοπάτια, μέχρι την υλοποίηση της παράστασης “Απόλαυσις στη γειτονιά”, που θα κάνει πρεμιέρα στις 12 Φεβρουαρίου στο θέατρο Αλκμήνη. Πόσο δύσκολο είναι για νέες και νέους ηθοποιούς στην Ελλάδα να ξεκινήσουν την καλλιτεχνική τους πορεία;
Είναι δύσκολο να δοθεί μια ξεκάθαρη απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Νομίζουμε πάντως, πως στην Ελλάδα το δύσκολο δεν είναι να ξεκινήσεις την καλλιτεχνική σου πορεία, αλλά να την κρατήσεις ζωντανή και να την ολοκληρώσεις, να φτάσεις δηλαδή να ζεις αποκλειστικά από την τέχνη σου. Οι περισσότεροι ηθοποιοί χρειάζεται να έχουν και μια δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Ωστόσο, το να κάνεις τα πρώτα σου βήματα δεν είναι ακατόρθωτο. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες με τις περισσότερες θεατρικές παραστάσεις ετησίως. Κάθε χρόνο ανεβαίνουν αμέτρητες παραγωγές, κυρίως από μικρές ομάδες – όπως και η δική μας. Αυτό σημαίνει πως αν έχεις όρεξη, μεράκι και αγάπη για το θέατρο, μπορείς να ξεκινήσεις αμέσως μόλις αποφοιτήσεις, δημιουργώντας τη δική σου ομάδα και ανεβάζοντας τη δική σου παράσταση. Φυσικά, η παραγωγή μιας παράστασης έχει τεράστιες δυσκολίες και απαιτεί ατελείωτο τρέξιμο. Είμαστε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα μας και κοιμόμαστε το πολύ τέσσερις ώρες. Τις υπόλοιπες, εργαζόμαστε, κάνουμε πρόβες και ασχολούμαστε με όλα τα πρακτικά ζητήματα: σκηνικά, μουσική, φωτισμούς, προώθηση της παράστασης κλπ. Όλο αυτό μας πιέζει αφάνταστα, αλλά στο τέλος της ημέρας έχουμε τη χαρά να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Και εμάς αυτό μας αρκεί!
- Μιας και είναι η πρώτη ομαδική συνέντευξη που κάνουμε στο Παλκοσένικο, θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις που αφορούν στην καθεμιά και στον καθέναν από εσάς και θα κληθεί να τις απαντήσει η υπόλοιπη ομάδα. Πείτε μας κάτι ενδιαφέρον που δεν ξέρουμε για:
Τη Φιλίππη (Ρούβαλη):
Μπορεί να είσαι στον ίδιο χώρο με τη Φιλίππη και να ακούσεις ψιθύρους. Μην τρομάξεις! Όταν κάτι απασχολεί τη Φιλίππη, το συζητάει μέσα στο μυαλό της με τον εαυτό της, αλλά καμιά φορά παρασύρεται και η συζήτηση ακούγεται!
Τη Μαίρη (Χρυσανθακοπούλου):
Αν είσαι φαν της Βίσση και έχουν πέσει τα καράβια σου έξω, η Μαίρη είναι ο άνθρωπός σου. Απλά ζήτησέ της να σου κάνει τη δική της εκδοχή πάνω στο τραγούδι «Δε θέλω να ξέρεις». Ίσως αρνηθεί στην αρχή, αλλά αν επιμείνεις και είσαι τυχερός, δε θέλεις να ξέρεις πόσο καλά θα περάσεις.
Τον Ανδρέα (Κάτσενο):
Ο Ανδρέας τρελαίνεται να ντύνεται, να στολίζεται, να πηγαίνει σε πάρτυ και εκεί να κάνει one-man-show χορεύοντας με τον δικό του μοναδικό ξέφρενο ρυθμό. Ο «χορός του Ανδρέα» έχει καταντήσει πια θεσμός στα φιλικά πάρτυ. Όταν έκανε τον Αη-Βασίλη σε χριστουγεννιάτικο χωριό, πολλές φορές τα παιδάκια τρόμαζαν με τις φιγούρες του!
Τον Άγγελο (Κούκο):
Ο Άγγελος από τη σχολή ακόμα, σε όποιον αυτοσχεδιασμό και να κάναμε είχε μια μεγάλη ανάγκη να βγάλει τη μπλούζα του. Και στις πρόβες για την παράστασή μας, πάνω σε έναν αυτοσχεδιασμό γδύθηκε και νομίζουμε εκπλήρωσε την επιθυμία του να νιώσει αυτήν την ελευθερία της γύμνιας.
Τον Γρηγόρη (Πανταζή):
Ο Γρηγόρης είναι από τους λίγους ανθρώπους που, αν του βάλεις να ακούσει όπερα, τα μάτια του θα αστράψουν, θα σου πει «Άκου, άκου, τι ωραία μουσική!» και θα συγκινηθεί με την ειλικρίνεια ενός παιδιού. Κι αν αμέσως μετά του βάλεις ένα σκυλάδικο, θα φωνάξει «Ωωω, άκου άκου, κομματάρα!» και θα συγκινηθεί με την ίδια αφοσίωση. Μπορείς να τον πηγαίνεις από σκυλάδικο σε όπερα κι από όπερα σε ρεμπέτικο, κι εκείνος να επενδύει συναισθηματικά το ίδιο, κάθε φορά. Και αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
- Υπάρχουν κάποιοι στίχοι ή κάποιο θεατρικό κείμενο που να το έχετε συνδυάσει με:
Τη Φιλίππη (Ρούβαλη):
«Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.)
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη.»
Μ. Αναγνωστάκης
Τη Μαίρη (Χρυσανθακοπούλου):
«Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Είναι ευκολία αυτή η πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου.»
Κ. Δημουλά
Τον Ανδρέα (Κάτσενο):
«Τα μεγάλα παράθυρα ζήλεψα στη ζωή μου, ποτέ τα μεγάλα σπίτια»
Γ. Ρίτσος
Τον Άγγελο (Κούκο):
«Ἦρθα», ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στό δωμάτιο, παρ᾿ ὅλο πού δέν σέ περίμενε κανείς. Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σου ἔδινε μια βαθύτερη ἀπάντηση.»
Τ. Λειβαδίτης
Τον Γρηγόρη (Πανταζή):
«Η σάρκα μου πάντα πονάει στα χτυπήματα, πάντοτε χαίρεται στα χάδια. Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.»
Τ. Πατρίκιος
- Και πριν κλείσουμε, θα ήθελα να κάνω την ίδια ερώτηση σε όλους και όλες και να μου απαντήσετε ξεχωριστά ο καθένας, αλλά για τον εαυτό του αυτή τη φορά. Πείτε μας ένα έργο, ένα ρόλο που θα θέλατε να παίξετε και κάποια συνεργασία που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον.
Φιλίππη (Ρούβαλη):
Θα πω με τη Σοφία Βγενοπούλου. Είχα δει μια παράσταση στο Μικρό Εθνικό, πριν 7 περίπου χρόνια, « Το ταξίδι». Ήταν μια παράσταση, αποτέλεσμα του εργαστηρίου «Θέατρο στα ελληνικά», από ηθοποιούς και πρόσφυγες και Έλληνες εφήβους. Με ταρακούνησε κι έμεινε χαραγμένη μέσα μου με τρομερή καθαρότητα. Θα ήθελα να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο εγχείρημα και θα ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο για εφήβους, καθώς νομίζω ότι πραγματικά οι έφηβοι έχουν μεγάλη ανάγκη να συνδεθούν με ιστορίες, να συγκινηθούν και να αναστοχαστούν συλλογικά πάνω σε όλα αυτά που ζουν και νιώθουν.
Μαίρη (Χρυσανθακοπούλου):
Θα ήθελα κάποτε να παίξω τη Μπλανς ΝτιΜπουά από το Λεωφορείον ο Πόθος! Πολλοί είναι οι σκηνοθέτες και ηθοποιοί που θαυμάζω για τη δουλειά τους και ονειρεύομαι κάποτε να συνεργαστώ μαζί τους. Ένας ηθοποιός είναι ο Γιώργος Γλάστρας και ένας σκηνοθέτης ο Στάθης Λιβαθινός.
Ανδρέα (Κάτσενο):
Εδώ και αρκετά χρόνια με έχει γοητεύσει πολύ ο κόσμος του Χάρολντ Πίντερ και αν πρέπει να διαλέξω ένα συγκεκριμένο έργο είναι «Η προδοσία» και ο ρόλος του συζύγου Ρόμπερτ. Φυσικά υπάρχουν κάποιες συνεργασίες στον εγχώριο καλλιτεχνικό κόσμο που θα ήθελα να συμβούν στο μέλλον με σκηνοθέτες όπως η Γ. Μαυραγάνη και ο Χ. Θεοδωρίδης, αλλά αυτό που πάντα με γοήτευε είναι να γνωρίσω από κοντά το θέατρο σε άλλες χώρες, ειδικά στην Αγγλία και συγκεκριμένα με τον σκηνοθέτη James Lloyd, που δεν έχω δει έργο του να μη με αντιπροσωπεύει.
Άγγελο (Κούκο):
Στον κινηματογράφο θα ήθελα να συνεργαστώ πολύ με τον Σωτήρη Τσαφούλια. Μου αρέσουν πολύ οι δουλειές του κι αν έχω κάτι να ξεχωρίσω από αυτές είναι ο σωστός συνδυασμός δράματος και χιούμορ που έχει. Πάντα εκτιμώ όταν σε μια δουλειά υπάρχει χιούμορ, όχι απαραίτητα για να γελάσεις, αλλά για να κάνει ακόμα πιο βαθιά την ιστορία που θες να πεις. Στο θέατρο θα ήθελα πολύ να παίξω τον ρόλο του Τζέρυ στην Ιστορία του Ζωολογικού κήπου του Έντουαρντ Άλμπη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Ο Κουτλής έχει μια ποιητικότητα σε αυτά που ανεβάζει και θα ήθελα πολύ να δω πώς θα ανέβαζε ένα έργο στο οποίο στην ουσία είναι δύο άνθρωποι που κάθονται σε ένα παγκάκι και μιλάνε.
Γρηγόρη (Πανταζή):
Θα ήθελα να παίξω τον Προμηθέα στο έργο Προμηθέας Δεσμώτης. Θα ήθελα να συνεργαστώ με όλους μου τους συμμαθητές από τη σχολή στην πορεία τον χρόνων. Τους αγαπώ όλους και όλες γιατί θα μου θυμίζουν τρία χρόνια γεμάτα γνώση, φαντασία και μια καλλιτεχνική εξέλιξη και ουμανιστική.
Αγαπητές Φιλίππη και Μαίρη, αγαπητοί Ανδρέα, Άγγελε και Γρηγόρη, αγαπητή ομάδα “Νι, το τελικό” σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα, ήταν μεγάλη χαρά για μας να σας φιλοξενούμε στο Παλκοσένικο και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία σε κάθε σας θεατρικό βήμα!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ: https://palcoscenico.gr/apolausis-papadiamanti-omada-ni-teliko/